| Περίληψη |
ΣΚΟΠΟΣ : Η εργασία αυτή έχει ως στόχο τη δημιουργία ενός σταθερά επαναλαμβανόμενου και εύχρηστου ζωικού μοντέλου ανάπτυξης οφθαλμικού μελανώματος του χοριοειδούς, το οποίο θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί μετέπειτα σε μελέτες απεικόνισης και στην εφαρμογή μεθόδων θεραπείας. ΜΕΘΟΔΟΙ : Συνολικά διεξήχθησαν δυο σειρές πειραμάτων. Στην πρώτη, χρησιμοποιήθηκαν 3 αλφικοί κόνικλοι (albino rabbits) βάρους 2 – 2,5 kg, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε συστηματική ανοσοκαταστολή με ενδομυϊκές ενέσεις δεξαμεθαζόνης 2 mg/kg, 3 φορές την ημέρα με μεσοδιάστημα 6 ωρών. Η διαδικασία της εμφύτευσης των κυττάρων περιλάμβανε για τα 2 πειραματόζωα την έγχυση κυττάρων στον πρόσθιο θάλαμο - ίριδα του δεξιού (ΔΕ) οφθαλμού (κυτταρικές σειρές : A375, 92.1), ενώ για το 3ο περιλάμβανε την εμφύτευση κυττάρων στον πρόσθιο θάλαμο – ίριδα και υπό τον επιπεφυκότα, στον ΔΕ οφθαλμό στην ευρύτερη περιοχή της 12ης ώρας (κυτταρική σειρά Mel202). Για την δεύτερη σειρά, χρησιμοποιήθηκαν 2 αλφικοί κόνικλοι (albino rabbits) βάρους 2,5 – 3 kg. Τα ζώα υποβλήθηκαν επίσης σε συστηματική ανοσοκαταστολή με ενδομυϊκές ενέσεις 15mg/kg/ημέρα Cyclosporin A, για 3 ημέρες πριν από τον εμβολιασμό κυττάρων μελανώματος και συνέχισαν να λαμβάνουν την ίδια δοσολογία της Cyclosporin A για 26 ημέρες μετά τον ενοφθαλμισμό, μέχρι την ημέρα της θυσίας. Η διαδικασία για το πειραματόζωο Mel202 περιλάμβανε τον εμβολιασμό κυττάρων Mel202 στον πρόσθιο θάλαμο του ΔΕ οφθαλμού. Ομοίως, για το 92.1 πειραματόζωο χρησιμοποιήθηκαν κύτταρα σειράς 92.1, τα οποία προωθήθηκαν στον ΔΕ οφθαλμό του πειραματόζωου υπερχοριοειδικά. Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων, όλα τα ζώα εξετάζονταν κάθε 5 ημέρες με τη χρήση φορητής σχισμοειδούς λυχνίας και διενεργούνταν έμμεση βυθοσκόπηση υπό μυδρίαση. Επιπρόσθετα, για τη δεύτερη σειρά διενεργήθηκε MRI με επιφανειακό πηνίο, ενώ όλοι οι ΔΕ οφθαλμοί εξορύχθηκαν και εξετάστηκαν ιστολογικά. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ : Κατά τη διάρκεια του πρώτου πειράματος, δεν παρατηρήθηκε ανάπτυξη ραγοειδικού μελανώματος. Οι ιστολογικές εικόνες από την περιοχή της βλάβης έδειξαν παρουσία λεμφοκυττάρων και πιθανή εικόνα φλεγμονώδους αντίδρασης. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου πειράματος, δεν παρατηρήθηκε επίσης ανάπτυξη ραγοειδικού μελανώματος στο πειραματόζωο Mel202. Παρόμοια κλινική εικόνα εμφάνιζε και το πειραματόζωο 92.1, ωστόσο εξαιτίας της θέσης εμφύτευσης των κυττάρων και της δυσκολίας παρατήρησης πιθανού όγκου, εξετάστηκε επιπλέον με μαγνητική τομογραφία με επιφανειακό πηνίο και ακολουθίες Τ1 και Τ2 προσανατολισμού στις οποίες απεικονίστηκε πιθανή βλάβη στην περιοχή ενοφθαλμισμού. Ακολούθησε ιστολογική ανάλυση, η οποία επιβεβαίωσε την ύπαρξη μελανώματος στο ακτινωτό σώμα στο συγκεκριμένο ζώο. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ : Στην εργασία αυτή, επιχειρήσαμε να δημιουργήσουμε ένα ζωικό μοντέλο ταχείας ανάπτυξης μελανώματος, λαμβάνοντας υπόψη το μικρότερο μέγεθος του αναπτυσσόμενου όγκου και το βιολογικό χρόνο ζωής των κουνελιών. Η πρόκληση σε αυτή την περίπτωση είναι η δυσκολία απεικόνισης και παρακολούθησης ενός τόσο μικρού όγκου με τις συμβατικές τεχνικές. Τελικά, δοκιμάζοντας τις διάφορες μεθόδους εμφύτευσης των κυττάρων, συμπεράναμε ότι η υπερχοριοειδική εμφύτευση ήταν επιτυχής σε σχέση με τις άλλες οδούς. Παρόλη τη μικρή διάρκεια του μοντέλου, είδαμε ότι χρησιμοποιώντας το επιφανειακό πηνίο μπορούμε να απεικονίσουμε τον αναπτυσσόμενο όγκο, που ειδικά στην περίπτωση του ακτινωτού σώματος δεν μπορεί να διακριθεί με άλλο τρόπο λόγω του μικρού μεγέθους του.
|
Ανάπτυξη ζωικού μοντέλου οφθαλμικού μελανώματος του χοριοειδούς
