| Περίληψη |
Η
ψωρίαση
αποτελεί
μια
συχνή
φλεγμονώδη
δερματοπάθεια
με
επίπτωση
περίπου
3-‐5%
στον
δυτικό
πληθυσμό.
Τον
εξέχοντα
ρόλο
του
ΤΝFα
ως
κύριου
μεσολαβητή
της
πάθησης
αποδεικνύει
η
αποτελεσματικότητα
των
θεραπειών
που
αναστέλλουν
τη
δράση
του.
Βασιζόμενοι
σε
προηγούμενα
αποτελέσματα
της
ομάδας
μας
επιδιώξαμε
να
προσδιορίσουμε
περαιτέρω
την
επίδραση
της
αναστολής
του
ΤΝFα
στην
απόπτωση
των
ψωριασικών
κερατινοκυττάρων.
Διαδοχικές
βιοψίες
ελήφθησαν
από
ασθενείς
με
ψωρίαση
πριν
και
κατά
τη
διάρκεια
θεραπείας
με
infliximab
και
στη
συνέχεια
έγινε
ανοσοϊστοχημική
χρώση
αυτών
με
αντισώματα
για
τις
αποπτωτικές
πρωτεϊνες
P53,
AIF,
Bax,
NFκB,
Bcl-‐2
και
BCLXL.
Για
την
ανάλυση
τους
εγκαθιδρύθηκε
ένα
υπολογιστικό
σύστημα
βασιζόμενο
στην
ψηφιακή
ανάλυση
εικονοστοιχείων.
Το
πάχος
της
επιδερμίδας
εκτιμήθηκε
επίσης
ψηφιακά.
Παράλληλα,
πρωτογενή
φυσιολογικά
ανθρώπινα
κερατινοκύτταρα
καλλιεργήθηκαν
υπό
ή
χωρίς
την
παρουσία
ΤΝFα
και
έπειτα
προστέθηκε
infliximab.
Ακολούθησε
ανάλυση
του
κυτταρικού
πολλαπλασιασμού
και
της
κυτταροτοξικότητας
καθώς
και
ELISA
για
απόπτωση
και
ανοσοαποτύπωση
κατά
Western
για
την
ποσοτικοποίηση
των
αποπτωτικών
πρωτεϊνών.
Με
την
ψηφιακή
ανάλυση
προέκυψαν
παραμετρικές
τιμές
από
την
εκτίμηση
των
ανοσοϊστοχημικών
χρώσεων,
επιτρέπoντας
έτσι
την
λεπτομερή
ανάλυση
της
έκφρασης
των
πρωτεϊνών
στα
επιμέρους
διαμερίσματα
της
επιδερμίδας
κατά
τη
διάρκεια
της
θεραπείας.
Παρατηρήθηκε
στατιστικά
σημαντική
αυξορρύθμιση
των
προαποπτωτικών
πρωτεϊνών
και
συγχρόνως
μειορρύθμιση
των
αντιαποπτωτικών
πρωτεϊνών.
Πριν
από
τη
θεραπεία
η
διαφορά
της
ψωριασικής
από
την
φυσιολογική
επιδερμίδα
ήταν
σημαντική.
Ωστόσο,
μετά
τη
θεραπεία
η
ψωριασική
επιδερμίδα
προσομοίαζε
την
φυσιολογική.
Ο
κλινικός
δείκτης
PASI
συσχετίστηκε
σημαντικά
με
το
πάχος
της
επιδερμίδας
στα
προκαθορισμένα
χρονικά
σημεία.
Στο
επίπεδο
των
κυτταρικών
καλλιεργειών
παρατηρήθηκε
ελάττωση
στον
πολλαπλασιασμό
και
αύξηση
στην
απόπτωση
των
κερατινοκυττάρων
στα
οποία
προστέθηκε
infliximab
μετά
από
προεπώαση
με
TNFα.
Στο
αποτέλεσμα
αυτό
φαίνεται
να
συμμετέχει
το
σηματοδοτικό
μονοπάτι
του
NFκB.
Παρόλα
αυτά,
το
in
vitro
μοντέλο
απέτυχε
να
προσομοιώσει
τις
in
vivo
συνθήκες.
Στην
παρούσα
μελέτη
αποδείχθηκε
ότι
η
θεραπεία
με
αντι-‐
TNF
παράγοντες,
εκτός
από
την
ανοσορρυθμιστική
τους
δράση,
επηρεάζουν
την
διαταραγμένη
αποπτωτική
ισορροπία
των
κερατινοκυττάρων.
Μετά
τη
θεραπεία,
οι
προαποπτωτικές
πρωτεϊνες
(P53,
AIF,
Bax)
αυξήθηκαν
ενώ
οι
αντιαποπτωτικές
(NFκB,
Bcl-‐2,
BclXL)
ελαττώθηκαν,
προτρέποντας
έτσι
τα
κερατινοκύτταρα
στην
υπερνίκηση
της
αντίστασης
κατά
των
αποπτωτικών
ερεθισμάτων.
Τα
γεγονότα
αυτά
συνόδευσε
η
αποκατάσταση
της
αρχιτεκτονικής
της
επιδερμίδας,
όπου
η
ελάττωση
του
επιδερμιδικού
πάχους
συσχετίστηκε
σημαντικά
με
την
βελτίωση
του
PASI.
Τα
πειράματα
επιβεβαίωσαν
τα
αποπτωτικά
αποτελέσματα
του
αποκλεισμού
του
TNFα.
|
Ο ρόλος του TNFa στην απόπτωση των ψωριακών κερατινοκυττάρων
