| Περίληψη |
Σκοπός: Ο πρώτος σκοπός της εργασίας μας ήταν να υπολογισθεί η ευαισθησία των μεθόδων της Υπερηχοτομογραφίας, Αξονικής Τομογραφίας, Μαγνητικής Τομογραφίας, Αξονικής και Μαγνητικής Σιελογραφίας κατά την απεικόνιση των παρωτιδικών όγκων και στη διαφορική διάγνωση καλοήθων από κακοήθεις όγκους. Ο δεύτερος σκοπός ήταν να ερευνηθεί η πιθανότητα απεικόνισης του προσωπικού νεύρου και του παρωτιδικού πόρου εντός του παρεγχύματος του παρωτιδικού αδένα και η διαφοροδιάγνωση των εν τω βάθει από τους επιπολείς παρωτιδικούς όγκους σε σχέση με το προσωπικό νεύρο και τον παρωτιδικό πόρο χρησιμοποιώντας τις πιο πάνω απεικονιστικές μεθόδους. Μέθοδος-Ασθενείς: Ερευνήθηκαν 124 ασθενείς (σύνολο 136 περιστατικά) με υποψία όγκου της παρωτίδας 70 αρρένες και 54 θήλεις, 1-83 ετών (μέση ηλικία 46,9 ετών), 59 περιστατικά με Υπερηχοτομογραφία, 72 με Αξονική Τομογραφία, 83 με Μαγνητική Τομογραφία, 39 με Αξονική Σιελογραφία , 20 με Μαγνητική Σιελογραφία και 14 με Αξονική και Μαγνητική Σιελογραφία. Το μέγεθος της βλάβης ήταν 0,5-8 εκ. (μέσος όρος 2,7 εκ.) Η πιο συχνή εντόπιση των παρωτιδικών όγκων ήταν ο κάτω πόλος της παρωτίδας (42%). Όλα τα περιστατικά υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση με τις ακόλουθες ιστοπαθολογικές διαγνώσεις: 69 καλοήθεις όγκοι (38 πολύμορφα αδενώματα, 22 αδενολεμφώματα, 9 άλλοι καλοήθεις όγκοι) 21 κακοήθεις όγκοι (7 καρκινώματα εκ πλακώδους επιθηλίου, 3 βλεννοεπιδερμοειδή καρκινώματα, 3 αδενοκαρκινώματα, 3 μεταστάσεις, 1 κακόηθες λέμφωμα, 1 αδενοκυστικό καρκίνωμα, 1 ραβδομυοσάρκωμα, 1 κακοήθης μικτός όγκος και 1 λευχαιμία), 19 φλεγμονώδεις μάζες, 13 άλλες παθολογίες και 14 εξωπαρωτιδικές μάζες. ΄Εγιναν επίσης μετρήσεις σε 100 φυσιολογικές παρωτίδες. Αποτελέσματα-Συμπεράσματα: Η ευαισθησία και η ακρίβεια της Υπερηχοτομο-γραφίας στην απεικόνιση της ενδοπαρωτιδικής μάζας ήταν 100%, της Αξονικής Τομογραφίας χωρίς ενδοφλέβια έγχυση σκιαγραφικού 68,6% και με σκιαγραφικό 92,8%, της Μαγνητικής Τομογραφίας με Τ1 ακολουθία 97,2%, της Αξονικής Σιελογραφιας 89,7% και της Μαγνητικής Σιελογραφίας 100%. Η ειδικότητα όλων των μεθόδων ήταν 100%. Η διαφορική διάγνωση των καλοήθων από τους κακοήθεις όγκους με τη βοήθεια των απεικονιστικών κριτηρίων, όπως ηχογένεια, πυκνότητα, ένταση του σήματος, δομή του παρεγχύματος και περίγραμμα της μάζας, δεν ήταν δυνατή. ΄Ομως η οπίσθια ενίσχυση του ήχου όπως φαίνεται στην Υπερηχοτομογραφία συνόδευε μόνο καλοήθεις όγκους και το λέμφωμα αλλά όχι τους κακοήθεις όγκους. Αν ώμαλο περίγραμμα είχαν οι κακοήθεις αλλά και οι μεγάλου μεγέθους καλοήθεις όγκοι. Η πλειονότητα (92%) όμως των λεμφαδενωμάτων είχε ομαλό περίγραμμα και ομοιογενές παρέγχυμα 62%. Εισδοχή του Lipiodol εντός της μάζας, όπως φαίνεται με την Αξονική Σιελογραφία, συνόδευε κυρίως κακοήθεις όγκους και μερικές φορές φλεγμονώδεις μάζες και καλοήθεις όγκους. Η συνοδός λεμφαδενοπάθεια στους ασθενείς άνω των 45 ετών ήταν κακοήθους αιτιολογίας σ΄ όλα τα περιστατικά σε αντίθεση με τους ασθενείς κάτω των 45 ετών που στην πλειονότητα τους οι παθολογικοί λεμφαδένες ήταν φλεγμονώδους αιτιολογίας. Η διήθηση του υποδορίου λίπους και των γειτονικών μυών χαρακτήριζε μόνο κακοήθεις όγκους παρ΄ όλο που όμοια ευρήματα συνόδευαν και φλεγμονώδεις καταστάσεις. Η καμπύλη γραμμή χαμηλής έντασης σήματος στην Τ1 ακολουθία της Μαγνητικής Τομογραφίας απεικονίσθηκε στο 84% των φυσιολογικών παρωτίδων και στο 69% των περιστατικών με παρωτιδικό όγκο. Μετά την έγχυση γαδολινίου εντός του παρωτιδικού πόρου (Μαγνητική Τομογραφία) και την Αξονική Σιελογραφία που ακολούθησε αποδείχτηκε ότι αυτή η γραμμή ανήκει στον παρωτιδικό πόρο και όχι στο προσωπικό νεύρο κάτι που επιστεύετο μέχρι σήμερα. Το προσωπικό νεύρο δεν έγινε κατορθωτό να απεικονισθεί με καμία μέθοδο. Χρησιμοποιώντας όμως τον κύριο παρωτιδικό πόρο σαν διαχωριστικό επίπεδο διαχωρίσαμε τους εν τω βάθει από τους επιπολείς παρωτιδικούς όγκους. Το φυσιολογικό μέγεθος της παρωτίδας (εγκάρσια διάμετρος από το οπίσθιο σημείο της γωνίας της κατω γνάθου μέχρι την εξωτερική επιφάνεια της παρωτίδας) ήταν 10-40χιλ. (μέσος όρος 21,1 χιλ. εκ) και η απόσταση του παρωτιδικού πόρου από το οπίσθιο σημείο της γωνίας της κάτω γνάθου δεν ήταν σταθερή αλλά αυξάνετο ανάλογα με το μέγεθος της παρωτίδας από 4-23 χιλ. (μέσος όρος 11,5 χιλ.). Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ενδοπαρωτιδική θέση του προσωπικού νεύρου επίσης πιθανό να έχει παρόμοιες διακυμάνσεις.
|
Απεικονιστική διερεύνηση παρωτιδικών μαζών, συγκριτική μελέτη με υπέρηχους, αξονική τομογραφία, μαγνητική τομογραφία, αξονική και μαγνητική σιελογραφία
