| Περίληψη |
Εισαγωγή: Τα ατυχήματα αντιπροσωπεύουν την κύρια αιτία σημαντικής νοσηρότητας και
θνησιμότητας στα παιδιά παγκοσμίως, αποτελώντας ένα σημαντικό και δυσεπίλυτο
πρόβλημα στη δημόσια υγεία. Aνάλογα τη βαρύτητά τους, μπορεί να προκαλέσουν μη
αναστρέψιμες βλάβες και να έχουν μια σειρά από διαφορετικά επακόλουθα με δυνητικά
σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή, τόσο των παιδιών, όσο και των οικογενειών τους
αντανακλώντας πτυχές της ποιότητας ζωής τους, της νευροανάπτυξης τους, αλλά και της
σωματικής τους υγείας και ακεραιότητας. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες, μπορεί να
σχετίζονται με γνωσιακούς, συναισθηματικούς, συμπεριφορικούς ή/και κοινωνικούς τομείς,
με αντίκτυπο στην οικογένεια αλλά και την κοινωνία, με το ανάλογο κόστος.
Σκοπός: είναι η καταγραφή επιδημιολογικών στοιχείων για τα παιδιά που νοσηλεύτηκαν σε
Πανεπιστημιακή ΜΕΘ Παίδων έπειτα από σοβαρό ατύχημα και η συσχέτιση της βαρύτητας
του ατυχήματος με δείκτες έκβασης και ποιότητας ζωής μετά την έξοδο τους από τη ΜΕΘ.
Μεθοδολογία: Πρόκειται για αναδρομική μελέτη ασθενών που εισήχθησαν στην Μονάδα
Εντατικής Θεραπείας Παίδων ΠαΓΝΗ για τα έτη 2014-2022. Η μελέτη περιέλαβε παιδιά
ηλικίας >30 ημερών έως <18 ετών που νοσηλεύτηκαν στη ΜΕΘ Παίδων μετά από σοβαρό
ατύχημα. Μελετήθηκαν δημογραφικά και κλινικά δεδομένα, κλίμακες βαρύτητας
νόσου/τραυματισμού και δείκτες έκβασης, καθώς και μακροχρόνια έκβαση αυτών με το
ερωτηματολόγιο Pediatric Quality of Life Inventory TM 4.0 Generic Core Scale (PedsQoL).
Αποτελέσματα: Από τους 1264 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στη ΜΕΘΠ το χρονικό διάστημα
της μελέτης, 222 (17.5%) είχαν αιτία εισόδου κάποιο ατύχημα, και εν τέλει συμμετείχαν 162
παιδιατρικοί ασθενείς (άρρενες 106 (65.4%), μέση ηλικία 7.4±5.7). Τα είδη των ατυχημάτων
ήταν τροχαίο (επιβάτης ή πεζός) (25.2%), πνιγμονή-ξένο σώμα (19.8%), πτώσεις και
πολυτραυματίες (27.2%), πνιγμός σε υδάτινο στοιχείο (9.3%), εγκαύματα-ηλεκτροπληξία
(12.3%), δηλητηριάσεις (6.2%). Χειρουργείο χρειάστηκαν 62 (38.3%) παιδιά, σε μηχανικό
αερισμό τέθηκαν 109 (67.3%), διάρκεια νοσηλείας ήταν 8.8±11 ημέρες και 10 (6.2%)
απεβίωσαν. Ο αριθμός των εισαγωγών στη ΜΕΘΠ παρέμεινε σταθερός διαχρονικά, όπως
και ο μηχανισμός του ατυχήματος. Η ηλικία συσχετίστηκε σημαντικά με τον μηχανισμό
κάκωσης (p<0.001) και με τον τόπο του συμβάντος (p<0.001). Το χαμηλό επίπεδο συνείδησης
(GCS) στην εισαγωγή και η βαρύτητα τραύματος (PTS) ήταν αντιστρόφως ανάλογα με τη
διάρκεια νοσηλείας στη ΜΕΘΠ (all p<0.001). Οι ασθενείς που απεβίωσαν είχαν υψηλότερα
scores κλινικής βαρύτητας (PRISM-II και PELOD, p<0.001), μεγαλύτερη διάρκεια μηχανικού
αερισμού (p<0.001) και διάρκεια νοσηλείας στη ΜΕΘ παίδων (p<0.001). H θνητότητα ήταν [16]
συχνότερη στους πνιγμούς σε υδάτινο στοιχείο και στους πολυτραυματίες (p=0.036). Ως προς
την μακροχρόνια έκβαση, 3 (1.9%) ασθενείς μεταφέρθηκαν σε κέντρο αποκατάστασης και 4
(2.5%) ασθενείς είχαν μόνιμη αναπηρία. Η σωματική και ψυχοκοινωνική υγεία δεν διέφερε
ανάμεσα στις ηλικιακές ομάδες, ενώ η σωματική υγεία διέφερε από την ψυχοκοινωνική
υγεία στην ηλικιακή ομάδα των 5-7 ετών (p=0.007).
Συμπεράσματα: Τα περισσότερα παιδιά ήταν προσχολικής ηλικίας και αγόρια. Η πνιγμονή,
ο πνιγμός και τα εγκαύματα, ήταν οι κύριες αιτίες τραυματισμού σε μικρές ηλικίες, ενώ τα
τροχαία ατυχήματα, οι πτώσεις και οι δηλητηριάσεις, ήταν κύριες αιτίες τραυματισμού σε
μεγαλύτερες ηλικίες. Τα παιδιά που απεβίωσαν ήταν συχνότερα πολυτραυματίες ή μετά από
πνιγμό σε υδάτινο στοιχείο, είχαν χαμηλότερο επίπεδο συνείδησης, μεγαλύτερη βαρύτητα
τραύματος και μεγαλύτερο χρόνο μηχανικού αερισμού και νοσηλείας στη ΜΕΘ παίδων. Στην
πλειονότητα, τα θύματα επέζησαν και είχαν πολύ καλή ψυχοσωματική εξέλιξη με χαμηλά
ποσοστά θνησιμότητας και αναπηρίας.
|
Επιδημιολογία ατυχημάτων και διερεύνηση παραγόντων κινδύνου και έκβασης παιδιών και εφήβων που νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ
