| Περίληψη |
Σκοπός της μελέτης: Ήταν ο προσδιορισμός των επιπέδων του Η2Ο2 και του 8-ισοπροστανίου, ως δεικτών οξειδωτικού stress, στο συμπύκνωμα του εκπνεόμενου αέρα σε ασθενείς με σαρκοείδωση και ιδιοπαθή πνευμονική ίνωση (IPF), καθώς και η συσχέτισή τους με κλινικούς δείκτες αξιολόγησης της βαρύτητας και εξέλιξης της κάθε νόσου.
Υλικό και Μέθοδος: Μελετήθηκαν τριάντα ασθενείς με πνευμονική σαρκοείδωση και δεκαέξι ασθενείς με IPF και συγκρίθηκαν με αντίστοιχους φυσιολογικούς μάρτυρες. Προσδιορίστηκαν τα επίπεδα του Η2Ο2 και του 8-ισοπροστανίου στο συμπύκνωμα του εκπνεόμενου αέρα σε όλους τους συμμετέχοντες και στη συνέχεια συγκρίθηκαν μεταξύ των διαφόρων ομάδων ασθενών και φυσιολογικών. Στους ασθενείς με σαρκοείδωση τα επίπεδα του οξειδωτικού stress στο συμπύκνωμα συσχετίστηκαν στη συνέχεια με δείκτες δραστηριότητας της νόσου, όπως οι λειτουργικές δοκιμασίες του πνεύμονα, το ασβέστιο ορού και το μετατρεπτικό ένζυμο της αγγειοτενσίνης στον ορό (sACE). Στους ασθενείς με IPF τα επίπεδα του οξειδωτικού stress στο συμπύκνωμα συσχετίστηκαν με συνήθεις δείκτες βαρύτητας και έκτασης της νόσου, όπως οι λειτουργικές δοκιμασίες του πνεύμονα, το pO2 και τα κύτταρα του βρογχοκυψελιδικού εκπλύματος (BALF).
Αποτελέσματα: Τα επίπεδα του Η2Ο2 στο συμπύκνωμα του εκπνεόμενου αέρα βρέθηκαν σημαντικά αυξημένα στους ασθενείς με σαρκοείδωση σε σχέση με τους φυσιολογικούς (0.26 μΜ, 95%CI 0.21-0.31, vs 0.17 μΜ, 95%CI 0.12-0.21, p= 0.03). Τα επίπεδα του 8-ισοπροστανίου στο συμπύκνωμα βρέθηκαν επίσης σημαντικά αυξημένα στους ασθενείς με σαρκοείδωση (64 pg/ml, 95%CI 37-91 vs 21 pg/ml, 95%CI 16 -25, p= 0.04). Το 8-ισοποστάνιο εξέφραζε καλύτερα την υποκείμενη φλεγμονή στη σαρκοείδωση δεδομένου ότι ήταν σημαντικά αυξημένο στους ασθενείς με ενεργό νόσο, σε σχέση με εκείνους που είχαν ανενεργό νόσο (111 pg/ml, 95%CI 63-160 vs 23 pg/ml, 95%CI 16-30) και τους φυσιολογικούς (p< 0.001), ενώ δεν διέφερε μεταξύ ανενεργού σαρκοείδωσης και φυσιολογικών. Το Η2Ο2 ήταν σημαντικά
αυξημένο στην ενεργό νόσο σε σχέση με τους φυσιολογικούς (p= 0.04), αλλά δεν μπορούσε να διαχωρίσει την ενεργό από την ανενεργό σαρκοείδωση (0.30 μΜ, 95%CI 0.22-0.37 vs 0.23 μΜ, 95%CI 0.15-0.31, p> 0.05). Το 8-ισοπροστάνιο έδειξε επιπλέον στατιστικά σημαντική, θετική συσχέτιση με το sACE, που είναι γνωστός δείκτης δραστηριότητας στη σαρκοείδωση (p<0.0001, r= 0.69). Δεν βρέθηκε άλλη σημαντική συσχέτιση των δεικτών οξειδωτικού stress με τους υπόλοιπους δείκτες δραστηριότητας.
Στους ασθενείς με IPF, τα επίπεδα του Η2Ο2 στο συμπύκνωμα του εκπνεόμενου αέρα βρέθηκαν σημαντικά αυξημένα σε σχέση με τους φυσιολογικούς (0.36 μΜ, 95%CI 0.24-0.47 vs 0.16 μΜ, 95%CI 0.10-0.23, p= 0.003). Τα επίπεδα του 8-ισοπροστανίου βρέθηκαν επίσης σημαντικά αυξημένα στην IPF (74 pg/ml, 95%CI 38-110 vs 33 pg/ml, 95%CI 28-39, p= 0.02). Επιπλέον, τα επίπεδα του Η2Ο2 έδειξαν στατιστικά σημαντική, αρνητική συσχέτιση με την διαχυτική ικανότητα του πνεύμονα για το μονοξείδιο του άνθρακα (TLco), που σχετίζεται με τη βαρύτητα της νόσου στην IPF (p= 0.03, r= -0.58). Δεν βρέθηκε άλλη σημαντική συσχέτιση των δεικτών οξειδωτικού stress με τους υπόλοιπους δείκτες βαρύτητας στην IPF.
Συμπεράσματα: Τα επίπεδα του οξειδωτικού stress στο συμπύκνωμα του εκπνεόμενου αέρα, όπως αυτά εκφράζονται από τις συγκεντρώσεις του Η2Ο2 και του 8-ισοπροστανίου, είναι σημαντικά αυξημένα στη σαρκοείδωση και στην IPF. Οι δείκτες αυτοί έδειξαν να συσχετίζονται με την υποκείμενη δραστηριότητα και βαρύτητα της νόσου. Η μέτρηση των επιπέδων του οξειδωτικού stress στο συμπύκνωμα του εκπνεόμενου αέρα, ενδέχεται να χρησιμεύσει μελλοντικά στην αξιολόγηση και παρακολούθηση ασθενών με διάμεσα νοσήματα του πνεύμονα.
|
Μελέτη του επιπέδου του οξειδωτικού stress στο συμπύκνωμα του εκπνεόμενου αέρα σε διάχυτες διάμεσες πνευμονοπάθειες
