Your browser does not support JavaScript!

Αρχική    Κριτική της αρεταϊκής θεωρίας στην βιοηθική  

Αποτελέσματα - Λεπτομέρειες

Προσθήκη στο καλάθι
[Προσθήκη στο καλάθι]
Κωδικός Πόρου 000421167
Τίτλος Κριτική της αρεταϊκής θεωρίας στην βιοηθική
Άλλος τίτλος A critique of virtue theory in bioethics.
Συγγραφέας Δρουγκάκης, Ιωάννης Δημ.
Σύμβουλος διατριβής Λέμπεντεφ, Ανδρέας
Μέλος κριτικής επιτροπής Σούρλας Πάυλος
Βασιλογιάννης Φίλιππος
Περίληψη Στο χώρο της σύγχρονης ηθικής φιλοσοφίας τρία είναι τα επικρατούντα ρεύματα, η δεοντοκρατία, η συνεπειοκρατία και η αρεταϊκή ηθική. Με κάπως απλοϊκό τρόπο, η - - δεοντοκρατία ορίζεται ως το ρεύμα εκείνο που αναγνωρίζει την ηθική ορθότητα μιας πράξης, όταν αυτή η πράξη δεν παραβιάζει κάποιον ηθικό νόμο. Σε αντίθεση με τη δεοντοκρατία, η συνεπειοκρατία ονομάζει μια πράξη ηθικά ορθή με βάση τις συνέπειες που αυτή θα έχει. Με κυριότερους εκπροσώπους τον Kant, για τη δεοντοκρατία, και τους ωφελιμιστές, για τη συνεπειοκρατία, αυτά τα δύο ρεύματα υπήρξαν οι μόνες επιλογές στην ηθική έως το δεύτερο μισό του 2οου αιώνα. Από τη δεκαετία του 1950 έως σήμερα υπήρξε μια όλο και πιο ένθερμη προσπάθεια δημιουργίας ενός τρίτου δρόμου, ο οποίος φέρει την μάλλον ατυχή ονομασία αρεταϊκή ηθική, από στοχαστές οι οποίοι δεν ένοιωθαν πως τα δύο ήδη υπάρχοντα ρεύματα τους ικανοποιούσαν. Οι θιασώτες της ισχυρίζονταν πως επρόκειτο για την αναβίωση της αριστοτελικής ηθικής, η οποία ασχολείτο με το χαρακτήρα και όχι με μεμονωμένες πράξεις, όταν καλείτο να παράσχει λύση σε ηθικά ζητήματα. Αν και η πρώτη γενιά αρεταϊκών φιλοσόφων θέλησε να παρουσιάσει νεοαριστοτελικές ηθικές θεωρίες, ο Αριστοτέλης δεν υπήρξε ο μόνος φιλόσοφος - πηγή της αρεταϊκής ηθικής. Νεότεροι στοχαστές στραμμένοι προς την ηθική συναισθηματοκρατία (moral sentimentalism) θέλησαν να συνδέσουν την αρεταϊκή ηθική με την βρετανική παράδοση του 1gου αιώνα και την θεωρία των συναισθημάτων των Smith, Hutcheson και προπαντός του Daνid Hume. Σε αυτή την προσπάθεια έχει συμβάλει έως τώρα πρωτίστως ο Michael Slote. Μια άλλη φιλόσοφος που επιχειρεί τη ρήξη με τον αριστοτελικό ηθικό ρασιοναλισμό είναι η Christine Swanton με μια ενδιαφέρουσα, αν και παράξενη σύνθεση των Hume και Nietzsche στο The Virtue Ethics of Hume and Nietzsche και μια πιο συμβατική προσέγγιση στο Virtue Ethics: Α Plura/istic View. Αν και τα έργα των προαναφερθέντων φιλοσόφων έχουν αξία, δεν πρόκειται να μας απασχολήσουν σε αυτή τη μελέτη, καθώς σκοπός μας είναι η εξέταση των επιχειρημάτων της πρώτης γενιάς αρεταϊκών, η οποία δίνει και τη μεγαλύτερη έμφαση στον Αριστοτέλη και της οποίας οι θέσεις έδωσαν ζωή στην αρεταϊκή θεωρία ως τρίτο δρόμο της ηθικής φιλοσοφίας. Τέσσερεις είναι οι βασικοί στοχαστές της πρώτης γενιάς, οι οποίοι και θα μας απασχολήσουν. Η Elizabeth Anscombe, η Rosalind Hursthouse, η Philippa Foot και ο Alasdair Maclntyre. Η Anscombe ήταν η πρώτη που «επαναστάτησε» εναντίον της μέχρι τότε πορείας της αναλυτικής φιλοσοφίας, με ένα άρθρο της το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1958, αλλά τράβηξε την προσοχή πολλών αρκετά αργότερα. Η Rosalίnd Hursthouse είναι υπεύθυνη για τον εκσυγχρονισμό της αριστοτελικής ηθικής με σκοπό την πρακτική εφαρμογή της, ειδικά σε περιπτώσεις με βιοηθικό ενδιαφέρον. Η Foot είναι η δεύτερη σε σημασία από τους τέσσερεις μετά την Hursthouse και ασχολείται κυρίως με την μεταηθική. Έχει όμως και αυτή αριστοτελικές καταβολές, το οποίο δεν είναι πάντα θετικό, όπως η άρνησή της να αποχωριστεί την τελεολογία. Τέλος, ο Alasdair Maclntyre είναι ο γνωστότερος ίσως από τους τέσσερεις, καθώς το έργο του δεν είναι αμιγώς ηθικό. Ο Maclntyre είναι πολέμιος του Διαφωτισμού και, όπως και η Hursthouse, παρουσιάζει μια νεοαριστοτελική θεωρία ως εναλλακτική στους καντιανούς και τους ωφελιμιστές. Η κριτική της αρεταϊκής φιλοσοφίας θα ήταν άτοπη αν δεν προχωρούσαμε σε δύο πράξεις. Πρώτον, στη μελέτη για την επιβεβαίωση πως όντως είναι αριστοτελικής φύσης, και όχι προϊόν της σύνθεσης νεότερων θεωριών με μια ρητορική περί αρετών. Η αποτυχία μιας τέτοιας επιβεβαίωσης θα καθιστούσε την αρεταϊκή ηθική απλώς μέρος ενός εκ των δύο κυρίαρχων ρευμάτων, με μόνη διαφορά την έμφαση στις αρετές, τις οποίες παρεμπιπτόντως δεν αρνείται ούτε η δεοντοκρατία ούτε η συνεπειοκρατία. Δεύτερον, αν η κριτική που ασκούν στους νεωτερικούς φιλοσόφους έχει όντως βάση στα κείμενά τους και δεν είναι παρερμηνεία ή επιλεκτική παρουσίαση χωρίων από τα έργα τους. Αν αυτή η μελέτη μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση, τότε αυτή είναι η εξής: Είναι σημαντικό πως οι προαναφερθέντες στοχαστές τραβούν την προσοχή προς τον Αριστοτέλη, αλλά με λάθος τρόπο.
Φυσική περιγραφή 61 σ ; 30 εκ.
Γλώσσα Ελληνικά
Θέμα Abortion
Apothesis
Aristotle
Bioethics
Virtue
Έκτρωση
Απόθεση
Αρετή
Αριστοτέλης
Βιοηθική
Ημερομηνία έκδοσης 2019
Συλλογή   Σχολή/Τμήμα--Φιλοσοφική Σχολή--Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών--Μεταπτυχιακές εργασίες ειδίκευσης
  Τύπος Εργασίας--Μεταπτυχιακές εργασίες ειδίκευσης
Εμφανίσεις 987

Ψηφιακά τεκμήρια
No preview available

Κατέβασμα Εγγράφου
Προβολή Εγγράφου
Εμφανίσεις : 127