Περίληψη |
Σε αυτήν την εργασία έχουμε σαν σκοπό την θεατρική επισκόπηση και μελέτη του 1967. Το συγκεκριμένο έτος περιείχε επί της ουσίας δύο διαφορετικές εποχές. Μέχρι τον Απρίλιο ίσχυε η γενική πολιτιστική άνθιση, η οποία είχε ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, με τη δημιουργία μικρών συνοικιακών θιάσων, οι οποίοι υποστήριξαν αρκετά την ανάπτυξη της νεοελληνικής δραματουργίας. Επίσης καινούρια θεατρικά ρεύματα έκαναν την εμφάνισή τους όλο και περισσότερο αφού καινούρια έργα επιλέγονταν από τους θιάσους (Θέατρο του παραλόγου, Οργισμένο Θέατρο). Όλη αυτή η θεατρική άνθιση ανακόπηκε απότομα από την κατάλυση της Δημοκρατίας και τις απαγορεύσεις που επέβαλλε το Δικτατορικό καθεστώς. Μετά τον Απρίλιο το σκηνικό άλλαξε αρκετά αφού οι περισσότεροι μικροί θίασοι διαλύθηκαν, το νεοελληνικό έργο σταμάτησε να υφίσταται- εξαιρείται η ελληνική φαρσοκωμωδία- και το Εθνικό στερήθηκε το δίδυμο Μινωτής- Παξινού, δίνοντας πια όλη του την προσοχή στην τουριστική εκμετάλλευση του Αρχαίου Δράματος. Σημαντικός ήταν ο ρόλος της κριτικής σε όλα αυτά τα τεκταινόμενα, η οποία συνέχιζε να ρίχνει ευθύνες για τη θεατρική κρίση μία στα χαμηλά γούστα του κοινού, την άλλη στην κερδοσκοπία των ιδιωτικών θιάσων και τέλος στην αδιαφορία του Εθνικού για την προώθηση του νεοελληνικού έργου. Εντύπωση προκαλεί ότι η μεγαλύτερη μερίδα των κριτικών σνόμπαρε έως και αγνοούσε την ελληνική φαρσοκωμωδία- η οποία ειδικά μετά τον Απρίλιο κέρδιζε όλο και μεγαλύτερο έδαφος σε σχέση με τα άλλα είδη και την Επιθεώρηση, η οποία δεν γλίτωσε από τη μέγγενη της λογοκρισίας, οπότε και περιορίστηκε ειδικά κατά το διάστημα που μελετάμε. Η παρούσα εργασία είναι
χωρισμένη, για πιο ασφαλή συμπεράσματα, ως προς την απήχησή των έργων στο κοινό και στους κριτικούς, σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζεται η χειμερινή περίοδος του 1967, μαζί με τα έργα και τα θέματα τα οποία ταλάνιζαν το θέατρο εκείνη την περίοδο και το δεύτερο μέρος η θερινή περίοδος, στην οποία κέρδισαν έδαφος τα μουσικά έργα και οι παραστάσεις Αρχαίου Δράματος.
|