| Περίληψη |
Η μοριακή βάση του καρκίνου δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητή, με εξαίρεση λίγων συγκεκριμένων περιπτώσεων. Η μετακίνηση και η επίλεκτη συσσώρευση των λεμφοκυττάρων αποτελούν θεμελιακά στοιχεία της απόκρισης του οργανισμού σε τραυματισμό, προσβολή ή μόλυνση. Ωστόσο, αυτές οι ίδιες θεμελιακές ιδιότητες του οργανισμού, είναι επίσης υπεύθυνες για την παθοφυσιολογία των φλεγμονωδών και αυτοάνοσων ασθενειών, όπως επίσης και για τα προβλήματα που εμφανίζονται στις μεταμοσχεύσεις. Έρευνες της τελευταίας δεκαετίας έδειξαν ότι ο έλεγχος στην πλειονότητα των περιπτώσεων κυτταρικής μετανάστευσης ανήκει στην οικογένεια των χημειoκινών. Οι χημειοκίνες και οι υποδοχείς τους παίζουν σημαντικό ρόλο στο AIDS, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να καταδεικνύεται η συμμετοχή τους και σε καρκινικές καταστάσεις. Η πρώτη αναφορά που περιέγραφε την παρουσία των λεμφοκυττάρων σε ανθρώπινους καρκίνους συμπέρανε ότι ο καρκίνος προήλθε από αυτά και αλλά κύτταρα συνδετικού ιστού στις περιοχές της φλεγμονής. Οι όγκοι από μόνοι τους προσελκύουν και εξάγουν λευκοκύτταρα, εκκρίνοντας χημειοτακτικούς παράγοντες όπως ο MCP-1. Σε ανθρώπινους ιστούς, η αντιστοιχία μεταξύ της συνεχούς διήθησης μακροφάγων όπως στον καρκίνο του μαστού και του βαθμού αγγείωσης, προτείνει τη συνεισφορά των λευκοκυττάρων στην αγγειογένεση όγκων και τελικά στην επιβίωση του όγκου. Ακόμα παραπέρα, η ισχυρή συσχέτιση των χημειοκινών με την κακοήθεια εκτείνεται πέρα από τον ρόλο της στρατολόγησης λευκών αιμοσφαιρίων. Πειράματα σε ζώα έδειξαν ότι η έκκριση χημειοκινών επηρεάζει την αγγειογένεση και την ανάπτυξη όγκων. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν να ερευνηθεί ο ρόλος του συστήματος των χημειοκινών στον καρκίνο, μελετώντας τις συχνότητες πολυμορφισμών που σχετίζονται με τις χημειοκίνες. Επιλέχθηκαν οι πολυμορφισμοί CCR2-64I στο CCR2 γονίδιο, CCR5 Δ32 και CCR5 59029G-A στο γονίδιο CCR5, και CXCL12-3A στο γονίδιο CXCL12, οι οποίοι έχουν μελετηθεί σε βάθος σε σχέση με το AIDS. Εξετάστηκαν οι συχνότητες των γονότυπων για τους παραπάνω 4 πολυμορφισμούς, σε 442 καρκινικά δείγματα (264 μαστού, 68 ουροδόχου κύστης, 110 δέρματος), και σε 361 φυσιολογικά δείγματα. Παρατηρήθηκε μια σημαντική στατιστική διαφορά ανάμεσα στα δείγματα καρκίνου του μαστού και στα φυσιολογικά δείγματα όταν αυτά συγκρίθηκαν για τους πολυμορφισμούς CXCL12-3A και CCR2 64-I δείχνοντας έναν πιθανό ρόλο των γονιδίων CXCL12 και CCR2 στα αρχικά σταδία δημιουργίας καρκίνου του μαστού. Ενώ για τον πολυμορφισμό CCR5 Δ32 και CCR5 59029G-A δεν παρατηρήθηκε καμία σημαντική στατιστική διαφορά. Επίσης δεν παρατηρήθηκε καμία διαφορά ανάμεσα στα δείγματα καρκίνου δέρματος και ουροδόχου κύστης, σε σύγκριση με τα φυσιολογικά δείγματα. Τελικά, τα αποτελέσματα μας δείχνουν μια σημαντική ανάμειξη του συστήματος των χημειοκινών στην δημιουργία καρκίνου του μαστού.
|
Διερεύνηση του ρόλου των υποδοχέων χημειοκινών στον καρκίνο μαστού, δέρματος και ουροδόχου κύστης
