| Περίληψη |
Η εικονική πραγματικότητα ως μέσον έχει αρχίσει τη σημερινή εποχή να είναι μαζικά
αποδεκτή από τους καταναλωτές. Παρόλο που σαν κλάδος θεωρείται σχετικά νέος, στην
πραγματικότητα βρισκόμαστε στην τέταρτη απόπειρα αποδοχής του από την αγορά. Τα
πρώτα βήματα της εικονικής πραγματικότητας έγιναν τέσσερεις δεκαετίες πίσω αλλά
χωρίς επιτυχία επειδή η τεχνολογία στα μηχανήματα υπολογιστών βρισκόταν σε πολύ
αρχικό στάδιο, και λόγο ότι, η ιδέα αυτή δεν ήταν ακόμη πλήρως κατανοητή.
Υποστηριζόμενες εφαρμογές δεν είχαν σχεδιαστεί έχοντας υπόψιν την εικονική
πραγματικότητα για να εκμεταλλευτούν πλήρως της δυνατότητες του νέου αυτού
κλάδου. Οπότε ούτε το λογισμικό ούτε τα μηχανήματα μπορούσαν να υποστηρίξουν τον
νέο τρόπο εμπειρίας. Πλέον, η τεχνολογία στο υλικό των υπολογιστικών συστημάτων έχει
ωριμάσει αρκετά για να μπορεί να υποστηρίξει τις απαιτήσεις του συστήματος και
ταυτοχρόνως να είναι αρκετά φθηνό για να μπορεί να είναι προσβάσιμο από
καταναλωτές. Παρόλο που το λογισμικό και οι σχεδιαστικές τεχνικές στην εικονική
πραγματικότητα ακολουθούν την πρόοδο του υλικού, και τα δύο βρίσκονται ακόμα στα
πρώτα τους βήματα, πιο συγκεκριμένα στο σχεδιασμό και υλοποίηση της εμπειρίας
χρήστη σε περιβάλλοντα εικονικής πραγματικότητας. Ο τομέας της εμπειρίας χρήστη έχει
εκτενώς ερευνηθεί και κατανοηθεί από άλλες περιοχές έρευνας στον κλάδο των
υπολογιστών. Όμως η εικονική πραγματικότητα διαφέρει αρκετά, λόγο ότι ο κάθε
χρήστης δε χρησιμοποιεί την εφαρμογή με τη διεπαφή της να είναι η γέφυρα μεταξύ
ανθρώπου και μηχανής, αλλά ο ίδιος είναι ΄μέρος΄ της εφαρμογής, δηλ. είναι βυθισμένος
σε ένα τρισδιάστατό κόσμο όπου παραδοσιακές δυσδιάστατες διεπαφές δεν ταιριάζουν.
Η κανονικοποίηση σχεδιασμού αλληλεπίδρασης στην εικονική πραγματικότητα είναι
δύσκολη επειδή είναι ένα πολύ προσωπικό και υποκειμενικό θέμα.
Στην εργασία αυτή ερευνούμε τα θεμέλια των βασικών κανόνων για τη βέλτιστη εμπειρία
ενός ατόμου μέσα στο κόσμο της εικονικής πραγματικότητας. Η πιο βασική ιδέα που
χρειάστηκε επανεξέταση ήταν η ενσωματωμένη αλληλεπίδραση χρηστών στον εικονικό
κόσμο. Για να εμπλουτίσουμε την εμπειρία αυτή, εισάγουμε υλοποιήσεις όπου
προσομοιώνουν φυσικές, ψυχοκινητικές αλληλεπιδράσεις, αντιγράφοντας τις επιδέξιες
κινήσεις των χεριών (και σώματος) στο πραγματικό κόσμο. Αυτές συνοδεύονται από
συγκεκριμένες διαδικασίες για τη διευκόλυνση χρηστών, σχεδιασμένες να γεφυρώσουν
το κενό που δημιουργούν οι περιορισμοί του μέσου αυτού (π.χ. γωνία θέασης, εστίαση
χρήστη, κτλ.). Επιπροσθέτως, γενικευμένες σχεδιαστικές αρχές εισάγονται για να
συμπληρώσουν στην προσπάθεια αυτή της πλήρης εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων της
εικονικής πραγματικότητας ώστε να είμαστε σωστοί απέναντι στον όρο πραγματικότητα.
Οι σχεδιαστικές αρχές συσχετίζονται με τη συνείδηση του χρήστη και την αίσθηση
‘βρίσκομαι εκεί και πράττω’. Από τη κατανόηση των ανθρώπινων αισθήσεων και τη χρήση
τους για να ενισχύσουμε την εμβύθιση, και από την αναγνώριση των κύριων διαφορών
μεταξύ εικονικών και πραγματικών αλληλεπιδράσεων, στο σεβασμό της άνεσης του
χρήστη και την ευκολία χρήσης μέσα στην εικονική πραγματικότητα.
|
Psychomotor interaction for enhanced VR user experience
