| Περίληψη |
Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να εκτιμήσει την επίδραση της μακροχρόνιας χορήγησης δακτυλίτιδας αφενός στη λειτουργία του αυτονόμου νευρικού συστήματος και αφετέρου στην ικανότητα για άσκηση, των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια. Ασθενείς με ήπια έως μέτρια καρδιακή ανεπάρκεια και φλεβοκομβικό ρυθμό τυχαιοποιήθηκαν με μια τυφλή τεχνική να λάβουν διγοξίνη ή εικονικό φάρμακο για χρονικό διάστημα τουλάχιστον 6 εβδομάδων. Πριν και μετά την χορήγηση των φαρμάκων οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε 24ωρη ΗΚΓραφική καταγραφή από την οποία μετρήθηκαν οι δείκτες της μεταβλητότητας της καρδιακής συχνότητας (ΜΚΣ) και εκτιμήθηκε η ευαισθησία των τασεοϋποδοχέων σε συνθήκες φόρτισης, με την χορήγηση φαινυλεφρίνης, και σε συνθήκες αποφόρτισης με την δοκιμασία ανακλίσεως, προκειμένου να διερευνηθεί η συμπεριφορά του αυτονόμου νευρικού συστήματος. Επίσης για την εκτίμηση της ικανότητας για άσκηση και για να διαπιστωθεί πως αυτή επηρεάζεται από την δακτυλίτιδα οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε καρδιοπνευμονική δοκιμασία κόπωσης, πριν και μετά την χορήγηση των φαρμάκων. Στο πρώτο μέρος της μελέτης παρατηρήσαμε ότι η μακροχρόνια θεραπεία με δακτυλίτιδα αύξησε σημαντικά τους δείκτες της ΜΚΣ στο πεδίο του χρόνου όπως και τις συνιστώσες φασματικής ισχύος υψηλής και χαμηλής συχνότητας. Καθώς, λοιπόν, η διαταραγμένη ΜΚΣ αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα για κακή πρόγνωση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια, η παρατηρούμενη βελτίωση μετά από μακροχρόνια θεραπεία με διγοξίνη μπορεί κανείς να υποθέσει ότι θα έχει ευνοϊκή επίδραση στην κλινική έκβαση των ασθενών αυτών. ’λλωστε η αρνητική συσχέτιση μεταξύ των δεικτών της ΜΚΣ πριν την χρήση της δακτυλίτιδας και των μεταβολών τους μετά την χορήγηση του φαρμάκου θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την διάκριση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια που θα αποκομίσουν το μεγαλύτερο όφελος από την χρήση του. Στο δεύτερο μέρος της μελέτης αποδείξαμε ότι και η μακροχρόνια θεραπεία με διγοξίνη βελτιώνει την ευαισθησία των τασεοϋποδοχέων. Αυτή η αυξημένη ευαισθησία διατηρείται τόσο σε περιπτώσεις φόρτισης τους όσο και σε καταστάσεις αποφόρτισης τους, δρώντας και στις δύο περιπτώσεις ευεργετικά και προφυλάσσοντας τον ασθενή από την εκσεσημασμένη και ιδιαίτερα επιβαρυντική διέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος. Στο τρίτο μέρος αποδείχθηκε ότι η κατανάλωση οξυγόνου αυξήθηκε σημαντικά τόσο στο μέγιστο της άσκησης όσο και στον αναερόβιο ουδό. Μία σημαντική αρνητική συσχέτιση αποκαλύφθηκε μεταξύ των τιμών της ΜΚΣ πριν την χρήση της δακτυλίτιδας, και του βαθμού βελτίωσης της ικανότητας για άσκηση, γεγονός που ενισχύει την άποψη ότι οι ασθενείς με σοβαρότερη δυσλειτουργία του αυτονόμου νευρικού συστήματος είναι πιθανόν να ωφελούνται περισσότερο από τη θεραπεία με διγοξίνη
|
Μελέτη της επίδρασης της δακτυλίτιδας στο αυτόνομο νευρικό σύστημα και στην ικανότητα για άσκηση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια.
