| Περίληψη |
Η παχυσαρκία, που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει επιδημικές διαστάσεις, σχετίζεται με χαμηλού βαθμού φλεγμονή και αυξημένο κίνδυνο για λοιμώξεις. Γενικά τα παχύσαρκα άτομα τείνουν να εμφανίζουν διάφορες παθήσεις, όπως είναι ο διαβήτης τύπου ΙΙ, η αθηροσκλήρωση και οι καρδιακές ανεπάρκειες. Ο στόχος της έρευνας αυτής είναι να κατανοήσουμε πως η αντίσταση στην ινσουλίνη , που είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της παχυσαρκίας, επηρεάζει τα μακροφάγα και την δράση τους. Επιπρόσθετα, ελέγχθηκε και η επίδραση της λεπτίνης στα μακροφάγα, που είναι μία ορμόνη που υπερπαράγεται στον λιπώδη ιστό και έχει δειχθεί να έχει προ- φλεγμογόνο δράση.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η αντίσταση στην ινσουλίνη, επηρεάζει την παραγωγή προφλεγμονωδών μορίων από τα μακροφάγα. Ποιο συγκεκριμένα τα επίπεδα κιτοκινών όπως της ιντερλευκίνης 6 και του TNFα, και μορίων όπως το micro RNA 155 (miR155) πέφτουν. Η πτώση των επιπέδων παρατηρήθηκε είτε σε μακροφάγα από ποντίκια που έχουν αντίσταση στην ινσουλίνη είτε είναι παχύσαρκα με ή χωρίς μόλυνση με λιποπολισακχαρίτη. Από την άλλη, η επίδραση με λεπτίνη σε μακροφάγα από φυσιολογικά ποντίκια έδειξε αύξηση των κιτοκινών και του MiR-155 με ή χωρίς επιμόλυνση με λιποπολυσακχαρίτη. Επίσης η λεπτίνη προκάλεσε πτώση των επιπέδων των υποδοχέων της ινσουλίνης και του IGF, που αποτελούν τους κύριους υποδοχείς μέσω των οποίων γίνεται η μετάδοση του σήματος από την ινσουλίνη.
Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι η παχυσαρκία που οδηγεί στην δημιουργία αντίστασης στην ινσουλίνη μεταβάλει τα μακροφάγα σε έναν λιγότερο δραστικό φαινότυπο (Μ2) με μειωμένη προ- φλεγμονώδη ικανότητα που μπορεί να εξηγήσει τα αποτελέσματα που παρατηρούνται στην μονάδα εντατικής θεραπείας, οπού κλινικές μελέτες δείχνουν ότι οι παχύσαρκοι σηπτικοί ασθενείς έχουν χαμηλότερο δείκτη θνησιμότητας από αυτούς με κανονικό βάρος . Από την άλλη πλευρά, η υπερπαραγωγή της λεπτίνης που παρατηρείται στον λιπώδη ιστό των παχύσαρκων ατόμων ναι μεν οδηγεί στην δημιουργία φλεγμονής τοπικά του ιστού, αλλά επίσης επάγει την δημιουργία αντίστασης στην ινσουλίνη στα μακροφάγα περιφερειακά., μειώνοντας τα επίπεδα των υποδοχέων της.
Συμπερασματικά, η επαγόμενη από την λεπτίνη αντίσταση στην ινσουλίνη στα μακροφάγα των παχύσαρκων ατόμων οδηγεί στην μείωση της φλεγμονής περιφερειακά στον οργανισμό και έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα στην μονάδα εντατικής θεραπείας να μπορούν σε μερικές περιπτώσεις να ανταπεξέλθουν καλύτερα στην θεραπεία μετά από διάφορες μόλυνσης.
|
Ο ρόλος του MiR-155 στην αντίσταση στην ινσουλίνη και η ρύθμιση του από την λεπτίνη στα μακροφάγα
