| Περίληψη |
Υπάρχουν άραγε πτυχές της Αρχαίας δραματουργικής Τέχνης που μπορούν να λειτουργήσουν ακόμα και για σύγχρονους θεραπευτικούς σκοπούς? Και αν όντως υφίστανται, ποιά μπορεί να είναι η σχέση τους με την χρήση τους στην Αρχαία Ελληνική πραγματικότητα ως μέσα επικοινωνίας και θεραπείας? Στην παρούσα εργασία, μελετώντας το γνωστό έργο του αρχαίου ποιητή Αισχύλου, γίνεται προσπάθεια να εξευρεθούν, μέσα από τους στίχους των επεισοδίων και των χορικών των τραγωδιών, αποσπασματικά τμήματα, που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με έννοιες (ανάλογα) ψυχοπαθολογίας. Η αναζήτηση αυτή παρακολουθεί την ύπαρξη θεραπευτικών παραγόντων όπως αυτών της αυτό-αποκάλυψης, της εναισθησίας, της μεταβίβασης, της διαπροσωπικής μάθησης και της συγκινησιακή διορθωτικής εμπειρίας (corrective emotional experience) (Alexander, 1946), που απαντώνται σε σύγχρονα ψυχοθεραπευτικά πλαίσια και πρακτικές ψυχοθεραπείας, σε ατομικό και ομαδικό πλαίσιο. Παράλληλα επιθυμείται η ανίχνευση, στο έργο του Τραγικού, ενδεχομένως αντίστοιχων (που να ενισχύουν δηλαδή τους προαναφερθέντες παράγοντες),ή νέων «εργαλείων» που θα έδιναν ιδανικά, μια ψυχοθεραπευτική δυνατότητας στη σύγχρονη ψυχοθεραπευτική πρακτική. Τόσο η ψυχοθεραπεία, όσο και το θέαμα των τραγωδιών υπό προϋποθέσεις, συνιστούν, επανορθωτική και συγκινησιακή εμπειρία. Με την παρούσα εργασία γίνεται πιο συγκεκριμένα προσπάθεια να εξευρεθούν, μέσα από τους στίχους των επεισοδίων και των χορικών των διασωθεισών τραγωδιών του Αισχύλου, αποσπασματικά τμήματα, που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με έννοιες (ανάλογα) ψυχοπαθολογίας, καθώς και η ανίχνευση ενδεχομένως, «εργαλείων» που θα έδιναν ιδανικά, μια ψυχοθεραπευτική δυνατότητα στη σύγχρονη ψυχοθεραπευτική πρακτική. Ταυτόχρονα εντοπίζονται χωρία που ομολογούν την σκέψη, λειτουργία και δράση των σύγχρονων πρωταγωνιστών σε συντεθημένες ομάδες. Η αναζήτηση τέτοιων ομάδων και συλλογικών δομών συνοχής προδιαθέτουν τουλάχιστον την περιέργεια ενός ειδικού (ψυχιάτρου-
ψυχολόγου-θεραπευτή) να αναγνώσει τη δυνατότητα μεταφοράς αυτού του θεωρητικού αναλόγου στα πλαίσια της ομαδικής ψυχοθεραπευτικής πρακτικής. Ο άνθρωπος στην αισχύλεια τραγωδία δεν υπάρχει ως άτομο αλλά ως στοιχείο της ανθρώπινης κοινωνίας, της κοινωνίας των θεών και τέλος της ίδιας της φύσης. Η κοινωνικοπολιτική λύση βασίζεται στο ολοκληρωμένο όραμα συμβιβασμού και ισορροπίας. Ισορροπία που αναμφίβολα αποζητάται ως θεραπευτικό κέρδος σε κάθε ψυχοθεραπευτική πρακτική.
|
Αρχαία ελληνική δραματουργίκη τέχνη και θέαμα στη σύγχρονή ψυχοθεραπευτική πρακτική : εποπτεία στο έργο του Αισχύλου
