| Περίληψη |
Eισαγωγή: Oι μικροβιαιμίες που σχετίζονται με τη χρήση των κεντρικών φλεβικών καθετήρων (ΜΑΚΦΚ) στους χρόνια αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς (ΧΑΑ) συνιστούν την πιο σοβαρή επιπλοκή της χρήσης τους οδηγώντας σε αύξηση της νοσηρότητας, θνητότητας και του κόστους. Η παγίδευση των ΚΦΚ με διάφορα αντιβιοτικά χρησιμοποιείται τελευταία ως τεχνική πρόληψης των εκ των καθετήρων μικροβιαιμιών.
Σκοπός της μελέτης: H διερεύνηση της αποτελεσματικότητας της χρήσης της λινεζολίδης (η πρώτη οξαζολιδόνη στην κλινική πράξη,με ευρεία αντιμικροβιακή δραστικότητα έναντι των περισσότερων Gram (+) μικροοργανισμών) ως διαλύματος παγίδευσης κεντρικών φλεβικών καθετήρων (ΔΠ-ΚΦΚ) για την πρόληψη των ΜΑΚΦΚ, και η σύγκρισή της με άλλα τρία ΔΠ-ΚΦΚ (ηπαρίνης, βανκομυκίνης+ηπαρίνης και αιθανόλης+ ηπαρίνης).
Yλικό και μέθοδοι: Στην προοπτική τυχαιοποιημένη αυτή μελέτη εντάχθηκαν ΧΑΑ οι οποίοι έλαβαν προσωρινό –χωρίς τούνελ-ΚΦΚ είτε για ένταξη σε χρόνια περιοδική αιμοκάθαρση είτε για συνέχιση της. Ο ΚΦΚ είχε ως μόνη και αποκλειστική χρήση του την αιμοκάθαρση και οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε 4 σκέλη ανάλογα με το χρησιμοποιούμενο ΔΠ-ΚΦΚ : α) μη κλασματοποιημένης ηπαρίνης 2000U/ml β) βανκομυκίνης 5mg/ml+ μη κλασματοποιημένης ηπαρίνης 2000U/ml γ) λινεζολίδης 2
19
mg/ml + μη κλασματοποιημένης ηπαρίνης 2000U/ml και δ) αιθανόλης 70%+ μη κλασματοποιημένης ηπαρίνης 2000U/ml. Οι ΜΑΚΦΚ αποτέλεσαν τον πρωτογενή ερευνητικό στόχο της μελέτης ενώ δευτερογενείς στόχοι ήταν οι λοιμώξεις της θέσης εξόδου, ο μικροβιακός αποικισμός των ΚΦΚ , τα επεισόδια θρόμβωσης των ΚΦΚ καθώς και τα επεισόδια αιμορραγίας.
Αποτελέσματα : Διακόσιοι τέσσερις συνολικά ΚΦΚ (118 σφαγιτιδικοί, 72 υποκλείδιοι και 14 μηριαίοι) εισήχθησαν σε 181 ασθενείς μεταξύ 12/2004 και 06/2008. Πενήντα ένα καθετήρες τυχαιοποιήθηκαν στην ομάδα Α, 49 στην ομάδα Β, 52 στην ομάδα Γ, και 52 στην ομάδα Δ. Δεν υπήρχαν διαφορές στα χαρακτηριστικά των ασθενών κατά την ένταξή τους στη μελέτη. Ο χρόνος ζωής των καθετήρων στην ομάδα της λινεζολίδης (διάμεσος 38 ημέρες, εύρος 32-42) ήταν μεγαλύτερος σε σχέση με την ομάδα της ηπαρίνης (διάμεσος 34 ημέρες, εύρος 23-39), της βανκομυκίνης (διάμεσος 36 ημέρες, εύρος 35-43), και της αιθανόλης (διάμεσος 32 ημέρες, εύρος 27-40) (p<.001).
H oμάδα της λινεζολίδης δεν παρουσίασε κανένα επεισόδιο ΜΑΚΦΚ (0/1000 καθετήρες/ημέρες) σε σχέση με 2 της βανκομυκίνης (1.21/1000 καθετήρες/ημέρες, p=0.1021), 11 της ηπαρίνης (6.7/1000 καθετήρες/ημέρες, p=0.0001) και 4 της αιθανόλης (2.53/1000 καθετήρες/ημέρες, p=0.0191). Η διαφορά στη συχνότητα των μικροβιαιμιών μεταξύ των ομάδων αιθανόλης και ηπαρίνης ήταν στατιστικά σημαντική (p=0.043). Η πλειονότητα των μικροοργανισμών 20
που απομονώθηκαν στα επεισόδια ΜΑΚΦΚ ήταν Gram (+) μικροοργανισμοί, κυρίως S.epidermidis και S.aureus Δεν σημειώθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των 4 ομάδων σχετικά με τα επεισόδια λοίμωξης της θέσης εξόδου (p=0.605), μικροβιακού αποικισμού των ΚΦΚ (p=0.400), θρόμβωσης (p=0.478) και αιμορραγίας (p=0.325). Δεν καταγράφηκαν ανεπιθύμητες ενέργειες από τη χορήγηση της λινεζολίδης, ενώ 6 ασθενείς της ομάδας της αιθανόλης (11.5%) ανέφεραν περιστοματική δυσαισθησία ή μεταλλική γεύση διάρκειας λίγων δευτερολέπτων μετά το κλείδωμα του καθετήρα με αιθανόλη. Ένας ασθενής από την ομάδα της βανκομυκίνης κατά τη διάρκεια παρακολούθησης των 2 ετών εμφάνισε ανθεκτικό στη βανκομυκίνη εντερόκοκκο.
Συμπέρασμα : H χρήση ΔΠ-ΚΦΚ με λινεζολίδη είναι ασφαλής και αποτελεσματική επιλογή για την μείωση των ΜΑΚΦΚ στους ΧΑΑ αυξάνοντας ταυτόχρονα την επιβίωση των ΚΦΚ. Η σύγκριση του ΔΠ-ΚΦΚ με λινεζολίδη με τα υπόλοιπα ΔΠ-ΚΦΚ ανέδειξε την υπεροχή του διαλύματος αυτού στην πρόληψη των ΜΑΚΦΚ σε σχέση με τα ΔΠ-ΚΦΚ με ηπαρίνη ή αιθανόλη, και την ισάξια αποτελεσματικότητά του σε σχέση με το ΔΠ-ΚΦΚ με βανκομυκίνη.
|
Η χρήση της λινεζολίδης ως διαλύματος παγίδευσης κεντρικών φλεβικών καθετήρων για την πρόληψη των σχετιζόμενων με αυτούς λοιμώξεων στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς : Μια προοπτική τυχαιοποιημένη μελέτη
