Περίληψη |
H ανά χείρας διπλωματική εργασία θέτει στο κέντρο του βιοηθικού προβληματισμού, τις πιέσεις που δέχθηκαν τα ανθρώπινα και συνταγματικά δικαιώματα στην εποχή των πανδημικών εξάρσεων της νόσου Covid-19. Συγκεκριμένα, εξετάζεται το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα και το ειδικότερο δικαίωμα προστασίας των προσωπικών δεδομένων- με φόντο την παγκόσμια προσπάθεια περιορισμού της εξάπλωσης της νόσου. Στο επίκεντρο βρίσκονται ερωτήματα, όπως το εάν δικαιολογούνται ηθικά και νομικά οι επεμβάσεις στη σφαίρα αυτονομίας του προσώπου και ειδικότερα στη σφαίρα της ιδιωτικότητάς του, μέσω της επιβολής οριζόντιων μέτρων περιοριστικών της ελευθερίας, όπως είναι ενδεικτικά ο κατ’ οίκον περιορισμός, η μερική απαγόρευση της κυκλοφορίας, το κλείσιμο των συνόρων. Διερευνάται επίσης αν τα εργαλεία περιορισμού της διασποράς της λοιμώδους ασθένειας που προτείνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας για την προστασία της δημόσιας υγείας -όπως χαρακτηριστικά είναι η ιχνηλάτηση των επαφών των κρουσμάτων της νόσου (αναλύονται ειδικότερα οι τεχνολογίες ψηφιακού εντοπισμού)- θα πρέπει να σέβεται τα προσωπικά δεδομένα των υποκειμένων, να είναι σύμφωνη με τις αρχές προστασίας αυτών, όπως είναι η αρχή της ελαχιστοποίησης, η αρχή του χρονικού περιορισμού της περιόδου αποθήκευσης κ.α. Μέσα από τη διεξοδική εξέταση των ως άνω ερωτημάτων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο σκοπός προστασίας της δημόσιας υγείας δεν θα πρέπει να αποστερεί από τη ζωή του προσώπου την προοπτική βίου, υπό την έννοια της σκόπιμης οργάνωσης της βιοτικής δραστηριότητάς του. Με αυτή την έννοια, η προστασία των δημοσίων σκοπών συλλήβδην δεν νομιμοποιείται ηθικά και νομικά να απεκδύει τα δικαιώματα από τον κανονιστικό τους χαρακτήρα, χάριν της προαγωγής ενός οποιουδήποτε δημόσιου σκοπού. Παρόλα αυτά, τα δικαιώματα δύνανται να οριοθετηθούν. Μέσα από την εξέταση νομικών μεθοδολογικών εργαλείων, τα οποία αποσκοπούν στη διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως είναι το δημόσιο συμφέρον και η αρχή της αναλογικότητας διαπιστώνουμε ότι το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα μπορεί να προσαρμοστεί στις κοινωνικές συνθήκες σε περιόδους γενικευμένης υγειονομικής κρίσης, δίχως να τίθεται ζήτημα καταστολής του. Αυτό συμβαίνει διότι τα δικαιώματα δύνανται να οριοθετηθούν θεμιτά, καθώς αυτά θα πρέπει να ασκούνται για την προάσπιση της απόλυτης και απροϋπόθετης αξίας που έχει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
|