Περίληψη |
Εισαγωγή: Οι λοιμώξεις ανθεκτικές στα αντιβιοτικά, ιδιαίτερα αυτές που προκαλούνται από πολυανθεκτικούς οργανισμούς (ΜDR), αποτελούν σημαντική απειλή στη δημόσια υγεία. Μεταξύ των οργανισμών ΜDR, η ομάδα Ε5ΚΑΡΕΕ, ένα αρκτικόλεξο των Enterococcus faecium, Staphylococcus aureus Klebsiella pneumoniae Acinetobacter baumannii, Pseudomonas aeruginosa,Enterobacter spp.και Escherichia coli προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία και ταξινομείται ως παθογόνα κρίσιμης προτεραιότητας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Σκοπός: Η μελέτη αυτή αξιολόγησε την εξέλιξη της μικροβιακής αντοχής σε απομονώσεις αιμοκαλλιεργειών ΕSKAPEE από νοσηλευόμενους ασθενείς και εξέτασε τη συσχέτιση τους με τη θνησιμότητα ασθενών και τη διάρκεια νοσηλείας σε γενικό νοσοκομείο δευτεροβάθμιας περίθαλψης 140 κλινών στην Ελλάδα. Μεθοδολογία: Με ένα αναδρομικό σχεδιασμό παρατήρησης κοόρτης, ανακτήσαμε όλες τις θετικές αιμοκαλλιέργειες για οργανισμούς ΕSΚΑΡΕΕ και τους ελέγχους ευαισθησίας αντιβιοτικών που πραγματοποιήθηκαν στο μικροβιολογικό εργαστήριο του νοσοκομείου από τον Ιούλιο του 2016 έως τον Ιούνιο του 2021. Κατηγοριοποιήσαμε τα επίπεδα πολυανθεκτικότητας ως ΜDR, εκτεταμένα πολυανθεκτικά (XDR) και πανανθεκτικά (ΡDR) χρησιμοποιώντας διεθνώς αποδεκτούς ορισμούς. Εξετάσαμε τη διαχρονική εξέλιξη των επιπέδων πολυαντοχής και τον αντίκτυπό τους στην έκβαση του ασθενούς μέσω μοντέλων λογιστικής και παλινδρόμησης Cox.
Αποτελέσματα: 199 ασθενείς είχαν θετική αιμοκαλλιέργεια ΕSΚAΡΕΕ (209 βακτήρια, 4.5% των καλλιεργειών πολυμικροβιακές) κατά τη διάρκεια της 5ετούς μελέτης, με μέσο ρυθμό επίπτωσης 1.7 περιστατικά ανά 1,000 ημέρες νοσηλείας (95% διάστημα εμπιστοσύνης [CI], 1.5 - 2.0). Οι ασθενείς που επηρεάστηκαν είχαν διάμεσο ηλικία 75 έτη, το 57.8% ήταν άνδρες, το 65.3% είχαν ιστορικό προηγούμενης νοσηλείας και το 34.2% εισήχθησαν στη μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ). Η ενδονοσοκομειακή θνησιμότητα οποιασδήποτε αιτίας ήταν 28.6% και η διάμεσος διάρκεια νοσηλείας ήταν 13 ημέρες. Οι τέσσερις συχνότεροι οργανισμοί ΕSKAΡΕΕ ήταν οι Ε. cοΙί (32.7%), Enterococcus sρρ. (19.1%), S. aureus (18.6%) και Α. baumannii (15.1%). Τα αντίστοιχα ποσοστά Μ^Κ ήταν 21.5% για την Ε. cοΙί, 36.8% για τον Εnterococcus sρρ (συμπεριλαμβανομένου 7.9% ανθεκτικού στα γλυκοπεπτίδια), 32.4% για το S. αυreus (συμπεριλαμβανομένου 16.2% ανθεκτικού στη μεθικιλλίνη) και 100% για το Α. baumannii (συμπεριλαμβανομένων 6.7% ΧDR και 13.3% possible ΡDR). Συνολικά, υπήρξαν 8 απομονώσεις που ταξινομήθηκαν ως XDR (6 απομονώσεις Α. baumannii, από τις οποίες 4 ήταν ενδεχομένως ΡDR και 2 απομονώσεις Ρ. aeruginosa). Στατιστικά σημαντική τάση αύξησης της επίπτωσης ΜDR με την πάροδο του χρόνου
παρατηρήθηκε μόνο για το S. αereus . Τα ποσοστά θνητότητας ήταν 24.3%, 32.1% και 57.1% σε ασθενείς που είχαν απομόνωση αίματος ηοη-ΜDR, ΜDR και XDR/ΡDR, αντίστοιχα (έλεγχος τάσης ρ = 0.061). Σε πολυπαραγοντική ανάλυση, το Α. baumannii συσχετίστηκε με αυξημένα συνολικά οdds ενδονοσοκομειακού θανάτου (Οdds Ratio [ΟΚ] 4.26, 95%ϋ 1.67 - 10.84, ρ = 0.002) και αυξημένη ημερήσια πιθανότητα ενδονοσοκομειακού θανάτου (cause-spesific Hazard Ratio [csHR] 3.07, 95%CI 1.50 - 6.30, ρ=0.002) εντός 14 ημερών από τη θετική καλλιέργεια και ανεξάρτητα από την ηλικία του ασθενούς και την υποκείμενη κατάσταση. Αντίθετα, ο S. aureus συσχετίστηκε με αυξημένη επιβίωση 14 ημερών (ΟR 0.27, 95%CI 0.08 -0.96, ρ = 0.043 και csHR 0.35, 95%CI 0.11 - 1.14, ρ = 0.083). Ο Enterococcus spp δεν συσχετίστηκε με τη θνησιμότητα ασθενών, αλλά βρέθηκε ότι μειώνει τον ημερήσιο ρυθμό εξιτηρίου εν ζωή, αυξάνοντας έτσι τη διάρκεια της νοσηλείας.
Συμπέρασμα: Αν και γενικά τα αποτελέσματα συνάδουν με προηγούμενες μελέτες, οι διακυμάνσεις των παθογόνων και των μοτίβων πολυαντοχής και η σχετιζόμενη θνησιμότητα ανά παθογόνο είναι διαφορετικές από αυτές που παρατηρούνται σε μεγαλύτερα νοσοκομεία τριτοβάθμιας περίθαλψης στην Ελλάδα και αλλού, τονίζοντας τη σημασία των τοπικών συστημάτων επιδημιολογικής επιτήρησης. Στο περιβάλλον της μελέτης μας, εκτεταμένη αντοχή αντιβιοτικών συνδέθηκε σχεδόν αποκλειστικά με το Α. baumannii, το οποίο είχε ισχυρή ανεξάρτητη συσχέτιση με αυξημένη ενδονοσοκομειακή θνησιμότητα.
|