Περίληψη |
Παρά
το
γεγονός
ότι
οι
ιοί
έχουν
πρόσφατα
εμπλακεί
στη
ρύθμιση
της
επιθηλιο-‐
μεσεγχυματικής
μετάβασης
και
στην
πρόοδο
της
καρκινογένεσης,
πολύ
λίγα
είναι
γνωστά
σχεAτικά
με
τη
συμμετοχή
των
ιογενών
λοιμώξεων
στις
κακοήθειες
του
θυρεοειδούς
αδένα.
Σκοπός
της
παρούσας
μελέτης
ήταν
η
ανίχνευση
αλληλουχιών
τριών
δυνητικά
καρκινογόνων
ιών,
του
BKV,
του
EBV
και
του
HPV
σε
μια
σειρά
δειγμάτων
θυρεοειδεκτομής.
Ο
ιός
Epstein-‐Barr
(EBV)
ανήκει
στην
ομάδα
των
ερπητοϊών
και
προκαλεί
την
λοιμώδη
μονοπυρήνωση.
Έχει
επίσης
αναγνωριστεί
ως
παράγοντας
στην
ανάπτυξη
διαφόρων
νεοπλασιών,
όπως
το
λέμφωμα
Burkitt,
το
ρινοφαρυγγικό
καρκίνωμα,
και
άλλες
λεμφοβλαστικές
διαταραχές
σε
ανοσοκατασταλμένα
άτομα,
γεγονός
που
υποδεικνύει
ότι
ο
EBV
πιθανότατα
παίζει
σημαντικό
ρόλο
στη
διαδικασία
της
καρκινογένεσης.
Όσον
αφορά
στον
θυρεοειδή
αδένα,
υπάρχουν
αρκετές
ενδείξεις
στη
βιβλιογραφικές
ενδείξεις
ότι
ο
EBV
σχετίζεται
με
την
ανάπτυξη
κακοήθους
λεμφώματος
του
θυρεοειδούς
αλλά
και
με
την
εξαλλαγή
του
διαφοροποιημένου
θυρεοειδικού
καρκινώματος,
στην
πιο
κακοήθη
αδιαφοροποίητη
μορφή.
Ο
ιός
BK
(BKV)
ανήκει
στο
γένος
των
polyoma
ιών
και
προκαλεί
αιμορραγική
κυστίτιδα
σε
ανοσοκατεσταλμένους
ασθενείς,
ενώ
έχει
ανιχνευθεί
σ’ένα
σημαντικό
αριθμό
κακοηθειών.
Ο
ιός
Simian
Virus
40
(SV40),
ένα
άλλο
μέλος
της
οικογένειας
των
polyoma
ιών,
ξενιστής
του
οποίου
είναι
ο
ασιατικός
ρέζους
πίθηκος,
έχει
εμπλακεί
στην
καρκινογένεση
σε
τρωκτικά,
ενώ
έχει
ανιχνευθεί
σε
δείγματα
τόσο
θυρεοειδικού
καρκίνου,
όσο
και
σε
καλοήθη
θυρεοειδικά
οζίδια.
Ο
ιός
του
θηλώματος
(Human
Papilloma
Virus-‐HPV)
ανήκει
στο
γένος
των
Papilloma
ιών.
Υπάρχουν
πολλοί
τύποι
HPV
οι
οποίοι,
εκτός
από
το
ότι
προκαλούν
διαφόρων
ειδών
θηλώματα
σε
διαφορετικά
σημεία
του
σώματος,
ανάλογα
με
τον
τύπο,
έχουν
βρεθεί
ότι
σχετίζονται
ιδιαίτερα
με
την
ανάπτυξη
καρκίνων.
Οι
τύποι
HPV-‐16
και
HPV-‐
18
χαρακτηρίζονται
ως
«υψηλού
κινδύνου»
(high-‐risk)
όσον
αφορά
την
καρκινογένεση,
κυρίως
του
τραχήλου
της
μήτρας.
Μια
πρόσφατη
έρευνα
έδειξε
ότι
ο
HPV-‐18
έχει
τη
δυνατότητα
να
αλληλεπιδρά
με
πυρηνικούς
υποδοχείς,
όπως
οι
υποδοχείς
της
θυρεοειδικής
ορμόνης,
των
οιστρογόνων
και
των
ανδρογόνων
και
να
τους
ενεργοποιεί
ανεξαρτήτως
της
ύπαρξης
της
αντίστοιχης
ορμόνης.
Η
μελέτη
περιελάμβανε
παρασκευάσματα
θυρεοειδεκτομής
από
τριάντα
ασθενείς
με
οζίδια
θυρεοειδούς
αδένα
μέσα
σε
μια
περίοδο
3
ετών.
Η
δειγματοληψία
περιελάμβανε
τόσο
οζιδιδιακό,
όσο
και
παρακείμενο
φυσιολογικό
ιστό
από
το
παρασκεύασμα
κάθε
ασθενούς.
Αλληλουχίες
των
ιϊκών
γονιδίων
του
BKV
(γονίδιο
VP1),
του
EBV
(γονίδια
LMP1,
EBNA2
και
EBER1)
και
του
HPV,
ενισχύθηκαν
με
PCR.
Τα
αποτελέσματα
της
PCR
επιβαιώθηκαν
με
ανάλυση
direct
sequencing.
Αλληλουχίες
του
γονιδίου
VP1
ανιχνεύθηκαν
στο
60%
(18/30)
των
δειγμάτων
θυρεοειδικού
καρκίνου/πολυοζώδους
υπερπλασίας,
σε
σύγκριση
με
43.3%
(13/30)
σε
αντίστοιχο
παρακείμενο
φυσιολογικό
ιστό.
Σε
δεκαπέντε
από
τα
τριάντα
(50%)
δείγματα
θυρεοειδικού
καρκίνου/πολυοζώδους
υπερπλασίας,
ανεδείχθησαν
αλληλουχίες
του
γονιδίου
LMP1
σε
σύγκριση
με
46.7%
(14/30)
σε
παρακείμενο
φυσιολογικό
ιστό.
Αλληλουχίες
του
γονιδίου
EBNA2
ανιχνεύθηκαν
στο
90%
(27/30)
των
δειγμάτων
θυρεοειδικού
καρκίνου/πολυοζώδους
υπερπλασίας,
ενώ
στο
ίδιο
ακριβώς
ποσοστό
(90%-‐27/30),
ανιχνεύθηκαν
στους
αντίστοιχους
παρακείμενους
φυσιολογικούς
ιστούς.
Όλα
τα
δείγματα
ήταν
αρνητικά
για
αλληλουχίες
του
EBER1,
καθώς
και
για
DNA
του
ιού
HPV.
Η
παρούσα
μελέτη
συνιστά
τη
“λοίμωξη”
από
BKV
και
EBV
σαν
ένα
πρώιμο
γεγονός,
που
προφανώς
συμβαίνει
σε
φυσιολογικό
ιστό.
Οι
αλληλουχίες
του
LMP1,
παρατηρήθηκε
ότι
αυτές
ανιχνεύθηκαν
συχνότερα
στα
κακοήθη
δείγματα
συγκριτικά
με
τα
δείγματα
φυσιολογικού
ιστού.
Άν
και
τα
ευρήματά
μας
δέν
επιτρέπουν
την
εξαγωγή
συμπερασμάτων
σχετικά
με
το
δυνητικά
ογκογόνο
ρόλο
των
εξετασθέντων
ιών
ως
προς
το
θυρεοειδή
αδένα,
συνιστούν
ένα
μοτίβο
συνύπαρξης,
ή
“ενδημικότητας”.
Καθώς
ο
αριθμός
των
εξετασθέντων
δειγμάτων
ήταν
μικρός
και
όλα
τα
δείγματα
προέρχονταν
από
το
ίδιο
νοσοκομείο,
απαιτούνται
περαιτέρω
μελέτες
ώστε
να
εκτιμηθούν
αυτές
οι
παρατηρήσεις
σε
σχέση
με
τοπικοπεριοχικά
χαρακτηριστικά.
|