| Περίληψη |
Οι οστεοκλάστες διασπούν την οστική μάζα, χάρις στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους που τους παρέχουν την δυνατότητα να απορροφούν οργανική και ανόργανη οστική μάζα. Σημαντικό στοιχείο της δράσης του οστεοκλάστη είναι το γεγονός ότι η διαφοροποίηση και η δράση του επηρεάζεται στενά από το μικρο-περιβάλλον του, και κυρίως από τις φλεγμονώδεις κυτταροκίνες, όπως η ιντερλευκίνη-1 και ο TNF-α. Συνεπώς, η δημιουργία και η δράση των οστεοκλαστών είναι αυξημένη σε φλεγμονώδεις καταστάσεις, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, με αποτέλεσμα την δημιουργία οστεοπόρωσης ή οστεοπενίας. Η μελέτη μορίων που εμπλέκονται στην διαφοροποίηση ή την λειτουργία των οστεοκλαστών μπορεί να εισαγάγει νέα μόρια-στόχους στην θεραπεία της απώλειας οστικής μάζας στα πλαίσια φλεγμονωδών καταστάσεων.
Σε αυτά τα πλαίσια, οι πρωτεΐνες Tpl2 και Nalp3 συμμετέχουν, με διαφορετικό τρόπο, στην διαδιακασία της φλεγμονής και της ανοσίας. Η Tpl2 είναι μια κινάση σερίνης-θρεονίνης, της οικογένειας των κινασών MAP3K, που ενεργοποιείται καθοδικά διαφόρων υποδοχέων, όπως οι TLRs και ο TNFR, που δρουν σημαντικά στα πλαίσια της ανοσιακής απάντησης και της φλεγμονής. Η ERK κινάση, που ενεργοποιείται καθοδικά της Tpl2, εμπλέκεται σε τρία καθοριστικά σηματοδοτικά μονοπάτια κατά την διαφοροποίηση των οστεοκλαστών: την αλληλεπίδραση RANK/RANKL, την πρόσδεση c-fms/MCSF και το μονοπάτι των ιντεγκρινών αv. Η μελέτη του ρόλου της Tpl2 σε διαφορετικά είδη κυττάρων, όπως οι οστεοκλάστες, μπορεί να αποκαλύψει νέους ρόλους της πρωτεΐνης και θεραπευτικούς στόχους στη φλεγμονή. Η Nalp3 πρωτεΐνη εμπλέκεται στην ανοσιακή απάντηση, μέσω της συμμετοχής της στον σχηματισμό του πολυπρωτεϊνικού φλεγμονοσώματος NALP3 inflammasome, το οποίο μεσολαβεί κυρίως την παραγωγή των κυτταροκινών ιντερλευκίνης 1β και 18. Οι οστεοκλάστες επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από το φλεγμονώδες μικρο-περιβάλλον, και ειδικά από την ιντερλευκίνη-1β και τον TNFα, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η διαφοροποίηση και η δράση τους. Επομένως, ίσως υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ του φλεγμονοσώματος NALP3 και της λειτουργίας των οστεοκλαστών, σε συνθήκες φλεγμονής.
Συνολικά, τα δεδομένα από την βιβλιογραφία που παρουσιάστηκαν, μας οδήγησαν στην υπόθεση ότι οι πρωτεΐνες Tpl2 και Nalp3 μπορεί να υπεισέρχονται στην διαδικασία της οστεοκλαστογένεσης. Για τον σκοπό αυτό, στην μελέτη αυτή, διαφοροποιήθηκαν οστεοκλάστες από κύτταρα του μυελού των οστών από ποντίκια Tpl2-/- και Nalp3-/- και ελέγχθηκε η διαδικασία της οστεοκλαστογένεσης σε σχέση με ποντίκια αγρίου τύπου (WT), με πειράματα βασισμένα στην χρώση TRAP, με ανάλυση κυτταρομετρίας ροής 4
(FACS), με τον καθορισμό των επιπέδων φωσφορυλίωσης της ERK κινάσης κατά Western blot και με την διερεύνηση των επιπέδων έκφρασης γονιδίων ειδικών για τους οστεοκλάστες. Με τα αποτελέσματα που προέκυψαν από την μελέτη αυτή, αποδείχθηκε ότι δεν υφίστανται σημαντικές διαφορές στην οστεοκλαστογένεση στα δύο ΚΟ (Tpl2 και Nalp3) ποντίκια σε σχέση με το WT, όπως πολύ καθαρά δείχθηκε από τα αποτελέσματα της real-time PCR για τα ειδικά για τους οστεοκλάστες γονίδια (TRAP, NFATc1, MMP9 και cathepsin K). Συμπερασματικά, αποδείχθηκε ότι οι πρωτεΐνες Tpl2 και Nalp3 δεν συμμετέχουν στην διαδικασία διαφοροποίησης των οστεοκλαστών, δεδομένου ότι ο σχηματισμός των οστεοκλαστών παραμένει ανέπαφος και στα δύο ΚΟ μοντέλα ποντικών.
|
The role of Tpl2 and Nalp3 proteins in the process of osteoclastogenesis
