| Περίληψη |
Αρκετοί παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί στην αιτιοπαθογένεια των αυτόματων εκτρώσεων (α.ε). Μεταξύ αυτών οι ιογενείς λοιμώξεις της εγκύου φαίνεται να κατέχουν ένα ρόλο, αν και τα μέχρι σήμερα στοιχεία είναι αντικρουόμενα και αμφισβητήσιμα, αφού στηρίζονται κυρίως σε επιδημιολογικού χαρακτήρα μελέτες ή στην αναζήτηση των ιών με έμμεσους μεθόδους ανίχνευσης, όπως οι ορολογικές δοκιμασίες αναζήτησης αντισωμάτων, που όμως παρουσιάζουν διασταυρούμενες αντιδράσεις και ψευδώς θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα. ’λλες μέθοδοι είναι χρονοβόρες (κυτταροκαλλιέργειες) ή διαθέτουν μειωμένη ευαισθησία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ιών που ενοχοποιούνται λιγότερο ή περισσότερο για επιδράση στην ομαλή πορεία και έκβαση της εγκυμοσύνης, αλλά παραμένει αδιευκρίνιστο στο κατά πόσο εμπλέκονται στον μηχανισμό πρόκλησης α.ε, αποτελούν ο παρβοϊός-Β19, ο ιός του απλού έρπητα τύπου ΙΙ (ΗSV-ΙΙ) και ο κυτταρομεγαλοϊός (CMV). Είναι DNA ιοί που σχετίζονται με ποικίλες κλινικές καταστάσεις στον γυναικείο πληθυσμό. Τέλος ο ιός του θηλώματος του ανθρώπου (ΗPV), παρόλο που δε σχετίζεται με δυσμενή επίδραση στην εξέλιξη της εγκυμοσύνης, ανευρίσκεται συχνά στα κύτταρα του κατώτερου γεννητικού σωλήνα της γυναίκας. Η παρούσα μελέτη διερευνά τη συσχέτιση αυτών των τεσσάρων, κοινών για τον γυναικείο πληθυσμό ιών, με την αιτιοπαθογένεια των α.ε, με την εφαρμογή της τεχνικής της αλυσιδωτής αντίδρασης με πολυμεράση (PCR). Η PCR αποτελεί τεχνική της μοριακής Βιολογίας που ενισχύει in vitro μια προκαθορισμένη γνωστή αλληλουχία DNA, με τη βοήθεια ειδικών ενζυμικών εκκινητών (primers). Είναι εξαιρετικά ευαισθητή μέθοδος αφού μπορεί να ανιχνεύσει στο υπό εξέταση βιολογικό υλικό απειροελάχιστες ποσότητες DNA. Μελετήσαμε 102 περιπτώσεις αυτομάτων εκτρώσεων. Μετά την εκβολή του κυήματος και των λοιπών στοιχείων της κύησης ή την αναρρόφηση τους από την ενδομητρική κοιλότητα, ελήφθησαν τμήματα εμβρυϊκών ιστών και χρησιμοποιήθηκαν για εκχύλιση DNA. Εξετάστηκαν όλες οι περιπτώσεις α.ε για την αναζήτηση του γονιδιώματος κάθε ιού ξεχωριστά, με την εφαρμογή της PCR στο εκτρωτικό υλικό. Οι εκκινητές - primers που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ειδικοί για κάθε ιό. Τα αποτελέσματα εκτιμήθηκαν μετά από ηλεκτροφόρηση του προϊόντος της PCR σε πήκτωμα αγαρόζης 2 ή 3% και με έκθεση σε υπεριώδη ακτινοβολία. Παράλληλα ελήφθη αίμα από τη μητέρα για την εκτέλεση ορολογικών δοκιμασιών, για την αναζήτηση ειδικών αντισωμάτων έναντι των υπό εξέταση ιών, εκτός του HPV. Χρησιμοποιήθηκε ανοσοενζυματική τεχνική (ELISA) και τεχνική ανοσοφθορισμού. Ανιχνεύσαμε το γονιδίωμα του παρβοϊού-Β19 σε δύο περιπτώσεις αυτόματων εκτρώσεων, όπου τα κλινικά και ορολογικά στοιχεία συνηγορούσαν για πρόσφατη λοίμωξη από τον ιό. Σε άλλες οκτώ περιπτώσεις, υπήρχαν ορολογικοί δείκτες ενεργού λοίμωξης από τον παρβοϊό-Β19, στις οποίες όμως η εφαρμογή της PCR δεν ανίχνευσε το γονιδίωμα του στο εκτρωτικό υλικό. Ο ιός του απλού έρπητα ανευρέθη σε τρεις περιπτώσεις αυτόματων εκτρώσεων και οι δύο αφορούσαν τον τύπο 2 του ιού. Δεν υπήρχαν κλινικά συμπτώματα και σημεία λοίμωξης από τον ιό και οι ορολογικοί δείκτες ήταν ενδεικτικοί δευτεροπαθούς λοίμωξης στις δύο από αυτές και παλαιότερης λοίμωξης στην άλλη. Υψηλό ποσοστό ανίχνευσης ειδικών αντισωμάτων, ενδεικτικών ενεργού λοίμωξης (πιθανά δευτεροπαθούς) καταγράφηκε για τους δύο τύπους του ιού (17,6 και 13,7% αντίστοιχα), με αρνητικά όμως αποτελέσματα της PCR ενίσχυσης στο εκτρωτικό υλικό, εκτός δύο περιπτώσεων. Τέλος, το γονιδίωμα του κυτταρομεγαλοϊού και του ιού του θηλώματος του ανθρώπου δεν ανιχνεύθηκε σε καμία περίπτωση αυτόματης διακοπής της κύησης ακόμη και όπου υπήρχαν ορολογικοί δείκτες ενεργού λοίμωξη από τον κυτταρομεγαλοϊό (4 περιπτώσεις). Συμπερασματικά, η εφαρμογή της PCR τεχνικής στην αναζήτηση των ιών άμεσα στο βιολογικό υλικό των αυτόματων εκτρώσεων, αποτελεί ίσως την πλέον αξιόπιστη μέθοδο για τη διερεύνηση της συμμετοχής τους ή όχι στους αιτιοπαθογενετικούς μηχανισμούς πρόκλησης αυτομάτων εκτρώσεων. Φαίνεται ότι ο παρβοϊός-Β19 και ο ιός του απλού έρπητα τύπου 1 και 2 σχετίζονται με τους μηχανισμούς αυτούς, δεν μπορούν όμως με βάση τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης, να χαρακτηρισθούν ως μείζονες εκτρωτικοί παράγοντες. Αντιθέτως, δεν προκύπτουν στοιχεία ενοχοποίησης του κυτταρομεγαλοϊού και του ιού του θηλώματος του ανθρώπου, παρά τη συχνή τους παρουσία στο γυναικείο πληθυσμό. Τέλος η παρούσα μελέτη αποδεικνύει ότι οι ευρύτατα χρησιμοποιούμενες ορολογικές δοκιμασίες αναζήτησης αντισωμάτων, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην διερεύνηση του εκτρωτικού ρόλου των ιών και τα αποτελέσματα τους δεν συσχετίζονται στις περισσότερες περιπτώσεις με τα αποτελέσματα της εφαρμογής της PCR τεχνικής στο βιολογικό υλικό των αυτομάτων εκτρώσεων.
|
Παρβοϊός Β19, ερπητοϊός τύπου ΙΙ, μεγαλοκυτταροϊός & ιός του θηλώματος του ανθρώπου ως αιτιολογικοί παράγοντες στην πρόκληση αυτομάτων εκτρώσεων
