| Περίληψη |
Η παρούσα εργασία εξετάζει κατά πόσο μπορεί να αποδοθεί ηθικό status σε «ευφυείς τεχνητούς δρώντες», δηλαδή σε μηχανές τεχνητής νοημοσύνης που διαθέτουν «αυτονομία» και προσομοιώνουν την ανθρώπινη νοημοσύνη. Πρόκειται για ένα ερώτημα που αφορά την απόδοση αυτουργίας καθώς και άλλων ηθικών χαρακτηριστικών του προσώπου σε ρομπότ, αυτόνομα συστήματα και λογισμικούς δρώντες. Το ερώτημα αυτό αποτελεί κεντρικό θέμα του αναδυόμενου πεδίου της Ηθικής των Μηχανών, ορισμένοι στοχαστές του οποίου προσπαθούν να δώσουν απάντηση από μια μηχανιστική αναγωγιστική σκοπιά. Οι προσεγγίσεις των στοχαστών αυτών (James H.Moor, Wendell Wallach, Colin Allen, luciano Floridi} στην ουσία μεταφέρουν μια φιλοσοφική συζήτηση για την ανασυγκρότηση του προσώπου από τον χώρο της ηθικής στον χώρο της τεχνολογίας. Δηλαδή μεταβαίνουν από την νεότερη και σύγχρονη εμπειριοκρατική-αναγωγιστική προσέγγιση για το πρόσωπο σε μια νέα αναγωγιστική απόπειρα απόδοσης ηθικού status και πιο συγκεκριμένα «αυτουργίας» στη μηχανή μέσα από μια αιτιακή εξήγηση του προσώπου. Όπως οι προγενέστερες θεωρήσεις του εμπειρισμού-αναγωγισμού συνάντησαν τον κριτικό τους αντίλογο αναφορικά με την θεώρηση του προσώπου και τής προσωπικής ταυτότητας από τον l.Kant και την καντιανή κανονιστική ηθική σκέψη, έτσι και οι σύγχρονες αναγωγιστικές προσεγγίσεις των στοχαστών που θέλουν να αποδώσουν «αυτουργία» στις μηχανές συναντούν μέσα από την παρούσα εργασία κριτική κανονιστικές ηθικές ενστάσεις στην απόπειρα τους να ανασυγκροτήσουν το πρόσωπο και τις ηθικές σχέσεις. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται το τεχνολογικό φαινόμενο εντός του οποίου εμφανίζεται το ερώτημα της απόδοσης ηθικού status στις μηχανές. Αναλύονται οι προσεγγίσεις των στοχαστών που επιδιώκουν να αποδώσουν ηθικά χαρακτηριστικά στις μηχανές. Παρουσιάζονται αφενός η νεότερη εμπειριοκρατική-αναγωγιστική θεώρηση του προσώπου από τους βασικούς εκπροσώπους, τον John locke και κυρίως τον Derek Parfit, αφετέρου η καντιανή κανονιστική θεώρηση του προσώπου. Κοινός τόπος των νεότερων φιλοσοφικών θεωρήσεων του προσώπου όσο και των σύγχρονων προσεγγίσεων της μηχανικής «αυτουργίας» αποτελεί η ανασυγκρότηση του καθημερινού λεξιλογίου. Έτσι, επιχειρείται να δοθεί απάντηση στο ερώτημα αν μπορεί να αποδοθεί ηθικό status στις μηχανές από τη σκοπιά της κανονιστικής εννοιολόγησης του καθημερινού λεξιλογίου καθώς και να αναδειχθούν οι συνέπειες που θα έχει η υιοθέτηση της αιτιακής εξήγησης του προσώπου στην ανασυγκρότηση του καθημερινού λεξιλογίου για την περιγραφή των κοινωνικών και ηθικών σχέσεων.
|
Πρόσωπα και μηχανές : μια βιοηθική προσέγγιση
