| Περίληψη |
Η ανάλυση των κλωνοτυπικών ανοσοσφαιρινών του Β κυτταρικού Υποδοχέα (ΒκΥ) έχει αποδειχθεί κρίσιμη για την κατανόηση της μοριακής βάσης των κακοηθειών από ώριμα Β λεμφοκύτταρα. Τα ευρήματα λειτουργικών και ανοσογενετικών μελετών υποστηρίζουν ισχυρά το ρόλο της αντιγονικής διέγερσης στην ανάπτυξη της νόσου. Ωστόσο, παρά τη σχετική πρόοδο, η ακριβής φύση των εμπλεκόμενων αντιγόνων αλλά και οι λειτουργικές συνέπειες της αντιγονικής επιλογής παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άγνωστα. Σε αυτό το πλαίσιο, η ταυτοποίηση των αντιγόνων που αναγνωρίζονται από τον λευχαιμικό ΒκΥ είναι ζωτικής σημασίας καθώς μπορεί να παρέχει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την in vivo διέγερση των λευχαιμικών κυττάρων.
Στην παρούσα μελέτη εξετάστηκαν 2 τύποι κακοηθειών από ώριμα Β λεμφοκύτταρα: Χρόνια Λεμφοκυτταρική Λευχαιμία (ΧΛΛ) και Σπληνικό Λέμφωμα Οριακής Ζώνης (ΣΛΟΖ). Οι κλωνοτυπικές ανοσοσφαιρίνες του ΒκΥ από 41 ΧΛΛ και 12 ΣΛΟΖ ασθενείς παράχθηκαν ως ανασυνδυασμένα μονοκλωνικά αντισώματα (mAbs) και το πρότυπο της αντιγονικής ειδικότητάς τους εξετάστηκε με δοκιμές ELISA και κυτταρομετρία ροής. Ειδικότερα, με ανοσοανίχνευση τύπου ELISA ελέγχθηκε η αντιδραστικότητά τους ενάντια σε (αυτο)αντιγόνα τα οποία έχουν καθιερωθεί ως κοινοί στόχοι φυσικών και παθολογικών αντισωμάτων: δίκλωνο DNA, ακτίνη, μυοσίνη, θυρεοσφαιρίνη, πρωτεΐνη του β-αμυλοειδούς, καρβονική ανυδράση, F(ab’)2 θραύσμα της ανθρώπινης ανοσοσφαιρίνης IgG, απτένιο TNP. Επιπλέον, με κυτταρομετρία ροής ελέγχθηκε η αναγνώριση επιτόπων της επιφάνειας ζωντανών HEK293 κυττάρων.
Ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω αντιγόνα αναγνωρίστηκαν από πολλά ΧΛΛ mAbs, ιδίως από mAbs που προέρχονται από ασθενείς με επιθετική κλινική πορεία, αλλά και από ΣΛΟΖ mAbs. Αυτό το πρότυπο αντιγονικής αναγνώρισης προσομοιάζει με το αντίστοιχο των φυσικών και παθολογικών αυτοαντισωμάτων. Ωστόσο, παρατηρήθηκαν διαφορές μεταξύ των διαφόρων υποσυνόλων ασθενών με ΧΛΛ αλλά και μεταξύ ΧΛΛ και ΣΛΟΖ, υποδηλώνοντας ότι τα διακριτά υποσύνολα της ΧΛΛ καθώς και οι δυο διαφορετικές κακοήθειες συνδέονται με ιδιαίτερους τύπους αντιγονικού ερεθίσματος.
Τέλος, μέχρι πρότινος η μεταβλητή περιοχή των ανοσοσφαιρινών θεωρούταν υπεύθυνη για την αντιγονική ειδικότητα. Πρόσφατες μελέτες όμως έχουν αρχίσει να αναδεικνύουν το ρόλο της σταθερής περιοχής των ανοσοσφαιρινών στην αντιγονική αναγνώριση. Σε αυτό το πλαίσιο, τα ευρήματα της παρούσας μελέτης αναδεικνύουν το ρόλο της εναλλαγής ισοτύπου και κατά συνέπεια της σταθερής περιοχής στην ρύθμιση ειδικότητας/συγγένειας των ανοσοσφαιρινών προς το αντιγόνο και στην ΧΛΛ.
|
Study of the interactions between the clonotypic immunoglobulin and antigens in mature B cell neoplasms
