| Περίληψη |
Εισαγωγή: Ο σημερινός ασθενής ή χρήστης υπηρεσιών υγείας φαίνεται ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος στο θέμα της ποιότητας, σε ένα σύστημα υγείας που αντιμετωπίζει ποικίλες δυσκολίες στην παροχή υπηρεσιών αλλά και οφείλει να παρακολουθεί τη συνεχή ανάπτυξη των γνώσεων, ιατρικών εξελίξεων και ευρημάτων. Γι’ αυτό η Συνεχιζόμενη Επαγγελματική Ανάπτυξη (ΣΕΑ) και η δια βίου μάθηση του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού αποτελεί μείζονα προτεραιότητα του συστήματος υγείας.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η σκιαγράφηση και αποτίμηση της συνεχιζόμενης επαγγελματικής ανάπτυξης ως μέσο βελτίωσης της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας αναφορικά με το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου (ΠΑ.Γ.Ν.Η).
Μεθοδολογία: Η παρούσα συγχρονική μελέτη συνέλεξε δείγμα μέσω ενός εκτενούς ερωτηματολογίου (Participation Reasons Scale) από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό του Χειρουργικού Τομέα του ΠΑ.Γ.Ν.Η. Το δείγμα ήταν 99 ιατροί και νοσηλευτές. Η ανάλυση έγινε στο IBM SPSS 26.00, μέσω παραμετρικών ελέγχων και σε επίπεδο σημαντικότητας α=0,05.
Αποτελέσματα: Το 63,6% (ν=63) ήταν νοσηλευτές και το 36,4% (ν=36) ήταν ιατροί). Το 87,9% των συμμετεχόντων θεωρούσε ότι η ΣΕΑ είναι πολύ σημαντική για το νοσηλευτικό επάγγελμα, παρόλο που υπάρχει ένα 4% που δεν τη θεωρούσε σημαντική. Η πλειονότητα (87,9%) των συμμετεχόντων δήλωσε ότι αισθάνεται πως έχει επαρκείς γνώσεις και δεξιότητες ώστε να παρέχει ποιοτική φροντίδα υγείας. Οι περισσότεροι δήλωσαν ότι θεωρούν πως η συμμετοχή τους σε προγράμματα ΣΕA θα
Δημόσια Υγεία-Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας-Υπηρεσίες Υγείας
Ιατρική Σχολή – Πανεπιστήμιο Κρήτης
iv
πρέπει να είναι υποχρεωτική (79,8%). Οι λόγοι για τους οποίος θεωρούσαν ότι θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική η ΣΕΑ είναι κυρίως η επαγγελματική αναβάθμιση (25,3), η παράμετρος της φιλοδοξίας/ανταγωνισμού (21,2%), καθώς και η βελτίωση τους σε ζητήματα τεχνολογικής ανάπτυξης (10%). Οι συμμετέχοντες φάνηκε να συμμετείχαν συχνότερα σε ενδοκλινικά και ενδονοσοκομειακά μαθήματα, και λιγότερο σε συνέδρια/ημερίδες, σε σεμινάρια, ή σε άλλα επιμορφωτικά προγράμματα ΣΕΑ. Η πλειοψηφία δήλωσε ότι θεωρεί πως τα προγράμματα ΣΕΑ είναι καλύτερο να συμβαίνουν εντός ωραρίου, ενώ αρκετοί δεν είχαν προτίμηση μεταξύ των προγραμμάτων εντός ή εκτός ωραρίου εργασίας. Ο αποδοτικότερος τρόπος διεξαγωγής προγραμμάτων ΣΕΑ φάνηκε να είναι η διδασκαλία με τη μορφή διάλεξης (43,4%), ακολουθούν οι συζητήσεις περιστατικών (25,3%), τα κλινικά φροντιστήρια (24,2%) και το e-learning σε ένα πολύ μικρό ποσοστό (7,1%). Όσον αφορά τις διαφορές στις απόψεις του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού ως προς το δημογραφικό-επαγγελματικό προφίλ τους, δε βρέθηκαν πολλές στατιστικά σημαντικές διαφοροποιήσεις. Φάνηκε ότι περισσότεροι άντρες συμμετέχουν σε προγράμματα ΣΕΑ - αν και το ποσοστό των γυναικών δεν ήταν χαμηλό , ότι δαπανούν περισσότερες ημέρες επιμόρφωσης, ότι θεωρούν πιο σημαντικά τις θεματικές ενότητες επιμόρφωσης για την πρόληψη/διαχείριση ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων και ότι η υπηρεσία τους παρέχει αρκετές ευκαιρίες επιμόρφωσης (Pvalue<0,05). Αντίθετα, οι γυναίκες δε θεωρούσαν ότι παρέχονται αρκετές ευκαιρίες ΣΕΑ από την υπηρεσία τους. Επίσης, οι νεότερες ηλικίες φάνηκε να αναζητούν περισσότερο τη διεύρυνση των γνώσεών τους και μάλιστα ακόμα και με ιδιωτική πρωτοβουλία (Pvalue<0,05). Εστιάζοντας στα αίτια και τους παράγοντες που επηρεάζουν τη συμμετοχή σε ΣΕΑ, αυτά αξιολογήθηκαν από τους συμμετέχοντες ως εξής: καλύτερη ανταπόκριση των γνώσεων και των δεξιοτήτων με τις απαιτήσεις του επαγγέλματος, καλύτερη ανταπόκριση στις προσδοκίες των ασθενών, προοπτική αύξησης της αποδοτικότητας, βελτίωση της επαγγελματικής πρακτικής, ανάπτυξη απαραίτητων δεξιοτήτων για τη διατήρηση της ποιότητας της παρεχόμενης φροντίδας, ενίσχυση της παραμονής στην παρούσα θέση και αξιολόγηση της εξέλιξης του επαγγέλματος.
Συμπεράσματα: Η αναγνώριση της ΣΕΑ ως κάτι σημαντικό φαίνεται να βρίσκεται σε καλά επίπεδα από την πλευρά του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Υπάρχουν όμως εμπόδια και ανισότητες στις ευκαιρίες που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη. Θα πρέπει να συνταχθεί ένα ολοκληρωμένο και αναλυτικό θεσμικό πλαίσιο που να προτείνει, περιγράφει αλλά και επιτρέπει τη συμμετοχή σε ΣΕΑ ως εργασιακή ανάγκη και κουλτούρα εξίσου για όλους τους εργαζόμενους στην υγειονομική φροντίδα. Αυτό θα πρέπει να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εμπειρίας, εργασιακής θέσης ή επαγγέλματος-ειδικότητας. Η διασφάλιση επίσης του ωραρίου, του επαρκούς προσωπικού και της ενίσχυσης του e-learning θα συμβάλουν σημαντικά στην προαγωγή της ΣΕΑ. Τέλος, η παροχή κινήτρων από την πλευρά των αρμόδιων αρχών αναμένεται να συμβάλει καθοριστικά.
|
Συσχέτιση της συνεχιζόμενης εκπαίδευσής με την επαγγελματική ανάπτυξη του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού του χειρουργικού τομέα Πανεπιστημιακού νοσοκομείου, με σκοπό τη βελτίωση παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας
