| Περίληψη |
Οι εμβοές ώτων αποτελούν ένα από τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα των ασθενών με διαταραχές στο ακουστικό σύστημα. Παράλληλα όμως οι μέθοδοι θεραπείας ή καταστολής του συμπτώματος βρίσκονται ακόμα σε ερευνητικό επίπεδο. Η συγκεκριμένη εκπόνηση διδακτορικής διατριβής είχε ως στόχο να διερευνήσει α) την επίδραση του υψηλού επιπέδου άγχους στους ασθενείς με εμβοές και β) τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας των συγκεκριμένων ασθενών. Παρόμοια μελέτη δεν έχει πραγματοποιηθεί άλλη φορά σε ελληνικό πληθυσμό και η πρώτη προσπάθεια συλλογής επιδημιολογικών χαρακτηριστικών έγινε και πάλι, από το Εργαστήριο Ακοολογίας - Νευροωτολογίας της ΩΡΛ Κλινικής μαζί με μια πρόταση για την εφαρμογή μιας μεθόδου καταστολής των εμβοών. Η διάρκεια της έρευνας ήταν τρία χρόνια και στην μελέτη συμμετείχαν εθελοντικά 100 ασθενείς και των δύο φύλων από 18 έως 65 ετών. Σε όλους εφαρμόστηκε το ερευνητικό πρωτόκολλο που περιελάμβανε ένα πλήρη ωτορινολαρυγγολογικό και ακοολογικό έλεγχο, κλινική συνέντευξη και χορήγηση του Πολυδιάστατου Ερωτηματολόγιου Προσωπικότητας της Μινεσότα (Minnesota Multiphasic Personality Inventory, MMPI). Οι παράγοντες που ερευνήθηκαν ήταν: χρονική διάρκεια εμβοών, υποκειμενική αξιολόγηση της έντασης των εμβοών, ποσοστό βαρηκοίας, ηλικία και φύλο, σε συσχέτιση με τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας του ατόμου όπως αυτά αξιολογούνται από το ερωτηματολόγιο ΜΜΡΙ. Διερευνήσαμε επίσης, τους μηχανισμούς προσαρμογής που χρησιμοποιεί το άτομο απέναντι στο σύμπτωμα. Η ανάλυση των δεδομένων έγινε με το στατιστικό πακέτο SPSS και από τα αποτελέσματα μπορούμε να καταλήξουμε στα ακόλουθα συμπεράσματα. 1. Οι ασθενείς με διάρκεια εμβοών μεγαλύτερη των 5 ετών είχαν την τάση να υιοθετούν την εικόνα του σωματικά ανάπηρου και να χρησιμοποιούν παθητικούς ή αρνητικούς μηχανισμούς προσαρμογής. 2. Η ένταση των εμβοών κυμαινόταν ανάλογα με το φύλο, την ηλικία και την ψυχολογική διάθεση του ασθενή. Ασθενείς με υψηλά επίπεδα άγχους ή δυσθυμία είχαν την τάση να αξιολογούν τις εμβοές τους ως πιο έντονες. 3. Οι άνδρες ασθενείς, σε σχέση με τις γυναίκες, αν και αξιολογούσαν το σύμπτωμά τους ως λιγότερο έντονο, έδειχναν περισσότερο ενοχλημένοι και παρουσίαζαν μια παθολογική ενασχόληση με την υγεία τους. Εμφάνισαν επίσης υψηλότερο δείκτη υποχονδρίασης σε σύγκριση με τις γυναίκες. Οι γυναίκες αντιδρούσαν υπερβολικά σε σχέση με το ερέθισμα, το χαρακτήριζαν ως λιγότερο ενοχλητικό και απεδείχθησαν δύσπιστες για την εξέλιξη της κατάστασής τους. Εμφανίστηκαν επίσης ως λιγότερο αξιόπιστες στις απαντήσεις τους στο ΜΜΡΙ. 4. Το ποσοστό βαρηκοίας αποδείχθηκε καθοριστικός παράγοντας, ιδιαίτερα όταν συνδυαζόταν με εμβοές μεγάλης χρονικής διάρκειας. Οι ασθενείς εκδήλωναν μια τάση δυσπιστίας και καχυποψίας απέναντι στο περιβάλλον και το οργανικό τους πρόβλημα αποτελούσε το κέντρο της ζωής τους. 5. Οι ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας εμφανίστηκαν περισσότερο προσαρμοσμένοι και λιγότερο αγχώδεις ή μελαγχολικοί σε σχέση με τους ασθενείς νεώτερης ηλικίας που είχαν την τάση να απομονώνονται κοινωνικά και να δείχνουν περισσότερο απαισιόδοξοι. 6. Οι μηχανισμοί προσαρμογής που χρησιμοποιούσε το κάθε άτομο ήταν άμεσα συνδεδεμένοι με την δομή της προσωπικότητάς του, το υπόβαθρο ψυχοπαθολογίας που είχε πριν από τις εμβοές, την ενημέρωση που είχε κατά την αρχική φάση του συμπτώματος από την θεραπευτική ομάδα και από ατομικούς εξελικτικούς παράγοντες. 7. Η ψυχολογική κατάσταση του ατόμου κρίθηκε ιδιαίτερα σημαντική τόσο στην προσαρμογή του απέναντι στο σύμπτωμα, όσο και στην αντιμετώπιση αλλά και την συνεργασία με την θεραπευτική ομάδα.
|
Αξιολόγηση των Διαταραχών του Ακουστικού Συστήματος και των Εμβοών Ώτων με την επίδραση του Υψηλού Επιπέδου Άγχους
