| Περίληψη |
Η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έκανε σημαντικά βήματα βάσει των συμφωνιών ένταξης με την ΕΕ. Ωστόσο, προβλήματα τα οποία δεν αντιμετωπίστηκαν, όχι μόνο του ζητήματος του μεγάλου πληθυσμού της χώρας, που προκαλεί πονοκέφαλο στην Ευρώπη, αλλά και τα ζητήματα της διατήρησης και ανάπτυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της Κύπρου, του στρατού κ.λπ. είναι μόνο μερικά από αυτά τα οποία κωλυσιεργούν την όλη διαδικασία. Βάσει αυτών, κι επειδή ήδη υπάρχει μια συνεργασία με την ΕΕ- τελωνειακή ένωση-, δεν τίθεται ζήτημα για ειδική σχέση μεταξύ Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη γίνεται προσπάθεια για εναρμόνιση με το κοινωνικό κεκτημένο. Οι Ευρωπαίοι Εταίροι δεν δείχνουν ωστόσο, έτοιμοι. Παρόλα αυτά, σημαντικό βήμα είναι η Τουρκία να είναι σε θέση να έχει στενές οικονομικές, ενεργειακές και πολιτιστικές σχέσεις με την ΕΕ, να συμμετέχει στη διαμόρφωση της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής, στην ενιαία εσωτερική αγορά, ΕΟΧ, στην κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας, ΚΕΠΠΑ και ΕΠΑΑ. Βέβαια, τα συχνά πραξικοπήματα, ο ενεργός ρόλος των κεμαλικών, αλλά και του στρατού στη χώρα, προκαλούν αστάθεια και καχυποψία από την μία πλευρά, αλλά η εγκατάλειψη της ενταξιακής προσπάθειας θα σήμαινε πλήρη αποτυχία, από την άλλη.
Η Δύση πίστωσε την Τουρκία γεωπολιτικά και στρατηγικά με ικανότητα επιρροής στον ευρύτερο χώρο, αναβαθμίζοντας το ρόλο και τη σημασία της στη μεταψυχροπολεμική εποχή, θεωρώντας, σε συνδυασμό με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, ότι θα μπορούσαν να εξάγουν το ατατουρκικό κοσμικό, δυτικόστροφο και δυτικότροπο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, στο επίπεδο δηλαδή ενός δυτικού εκσυγχρονισμού των οικονομικών και κοινωνικών δομών, με ανταγωνισμό της αγοράς, διαχωρισμό της θρησκείας και κράτους, ενώ σε πολιτικό επίπεδο μεταφορά ατατουρκικών αυταρχικών δομών διακυβέρνησης και εμπέδωσης μιας τυπικής δημοκρατίας με αναπτυσσόμενο και «παιδευτικό χαρακτήρα», όπου όλο το πακέτο αυτό των προσδοκιών απέτυχε. Οφείλεται να προχωρήσει σε επίλυση του κυπριακού, αλλά και του ζητήματος των μειονοτήτων, με προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών δικαιωμάτων των Κούρδων και ισορροπία του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος αντιδρά έντονα σε κάθε υπόδειξη του διεθνούς παράγοντα για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για προστασία των εθνοτήτων και μειονοτήτων (Γιαλλουρίδης: 1997).
|
Η ευρωπαϊκή πολιτική της Τουρκίας και η εναρμόνιση του κοινωνικού κεκτημένου μέσα από την κυβέρνηση Ερντογάν
