Περίληψη |
Σκοπός: Ο σκοπός της διδακτορικής αυτής διατριβής είναι να εκτιμηθεί η αξία της φυσικοχημικής προσέγγισης, των προσεγγίσεων στηριζόμενων στο έλλειμμα/περίσσεια βάσης (ΒΕ) και τα διττανθρακικά ([HCO3-]) στην αξιολόγηση της οξεοβασικής ισορροπίας σε ασθενείς που προσέρχονται στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ). Μέθοδος: Οι ασθενείς, στους οποίους κατά την προσέλευση στο ΤΕΠ ελήφθη αρτηριακό αίμα, μελετήθηκαν. Αέρια αίματος, ηλεκτρολύτες και πρωτεΐνες μετρήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για να υπολογισθούν τα [HCO3-], BE, anion gap (AG), AG adjusted for albumin (AGadj), strong ion difference, strong ion gap (SIG) and SIG διορθωμένο για περίσσεια/έλλειψη νερού (SIGcor). Αποτελέσματα: Ένα σύνολο 365 ασθενών μελετήθηκε. Σε σύγκριση με τη προσέγγιση των BE (n=202) και [HCO3-] (n=151), η φυσικοχημική προσέγγιση (n=279) αναγνώρισε σημαντικά περισσότερους ασθενείς με μεταβολικές διαταραχές (p&<t;.0001). Σημαντικά λιγότεροι ασθενείς με οξέωση οφειλόμενη στα μη μετρούμενα αναγνωρίστηκαν με το AGadj σε σχέση με το SIGcor (p<0.0001). Με βάση το BE, 75 ασθενείς είχαν φυσιολογική οξεοβασική ισορροπία και 65(87%) αυτών παρουσίαζε μία τουλάχιστον διαταραχή με τη φυσικοχημική προσέγγιση. Οι αντίστοιχες τιμές για την προσέγγιση των [HCO3-] ήταν 108 και 95(88%) ασθενείς. Όταν ασθενείς με υψηλή τιμή AGadj εξαιρέθηκαν, 44 ασθενείς με BE and 67 με την προσέγγιση των [HCO3-] είχαν φυσιολογική οξεοβασική ισορροπία, και η πλειοψηφία αυτών παρουσίαζε μία τουλάχιστον διαταραχή με τη φυσικοχημική προσέγγιση, ενώ 12 και 21 ασθενείς, αντίστοιχα, είχαν υψηλή τιμή SIGcor. Η θνησιμότητα ήταν 10.7% και η λογιστική παλινδρόμηση ανέδειξε μόνο το Sepsis–related Organ Failure Assessment και το SIGcor ως προγνωστικούς δείκτες θνησιμότητας. Συμπεράσματα: Στους ασθενείς που προσέρχονται στο ΤΕΠ, σε σύγκριση με τις μεθόδους των BE και [HCO3-], η
φυσικοχημική προσέγγιση έχει καλύτερη διαγνωστική ακρίβεια να αναγνωρίζει
μεταβολικές διαταραχές οξεοβασικής ισορροπίας και ίσως να προβλέπει τη
θνησιμότητα.
|