| Περίληψη |
Η παρούσα εργασία εστιάζει στην ανάδειξη και καταγραφή των νέων δεδομένων που παρατηρούνται τις τελευταίες δύο δεκαετίες, όσον αφορά το ρόλο και τα καθήκοντα των διοικητικών οργάνων της εκπαίδευσης και των υποστηρικτικών θεσμών που έχουν γίνει αντικείμενο θεμελιωδών αλλαγών και έχουν αποκτήσει εξαιρετική σημασία ως αποτέλεσμα των εξελίξεων εντός και εκτός της εκπαίδευσης.
Ειδικότερα, το πρώτο κεφάλαιο περιλαμβάνει, μια περιδιάβαση στη δράση των διεθνών καθεστώτων (οργανισμών) όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ, ο Οργανισμός Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας (ΟΕΟΣ), το Συμβούλιο της Ευρώπης και εστιάζει στις δράσεις της Ευρωπαϊκής Κοινότητες τόσο στο χώρο της εκπαίδευσης όσο και της κατάρτισης. Στη συνέχεια επικεντρώνεται στις ευρωπαϊκές πολιτικές διά βίου μάθησης και στην υιοθέτηση των πιλοτικών εκπαιδευτικών πολιτικών. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές διά βίου μάθησης εντάσσονται σε δύο ευρύτερες κατηγορίες: σε εκείνες που αφορούν τις ευρωπαϊκές πολιτικές για την απασχόληση αφενός και σε αυτές που παραπέμπουν στις πολιτικές για την κοινωνική συνοχή αφετέρου. Οι πρώτες σχετίζονται με τις πολιτικές επαγγελματικής εκπαίδευσης που αναπτύσσονται στο πλαίσιο ευρύτερων «διαδικασιών» όπως, η Διαδικασία της Κοπεγχάγης (που αφορά την επαγγελματική κατάρτιση) ή η Διαδικασία της Μπολόνιας, που αναφέρεται στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΧΑΕ). Ακόμα, καταγράφεται η ανάπτυξη προγραμμάτων για την ενίσχυση της εκπαίδευσης, όπως το Πρόγραμμα Σωκράτης και το Πρόγραμμα Leonardo da Vinci, καθώς και η εφαρμογή της Ανοιχτής Μεθόδου Συντονισμού στην εκπαίδευση. Τέλος, αναλύεται η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών και ο ρόλος που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν ως «κοινωνικοί λειτουργοί».
Ακολούθως, στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζεται η διεύρυνση της διαδικασίας ολοκλήρωσης ΕΚ/ΕΕ, εστιάζοντας στην πρώτη διεύρυνση (1961) –προσχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου στην τότε ΕΟΚ- και στην διεύρυνση της ΕΖΕΣ (1995) για την ένταξη της Φινλανδίας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Έπειτα, καταγράφονται οι κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες που επηρεάζουν αφενός την εκπαίδευση και αφετέρου την διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών· η οικογένεια αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού, στην κοινωνικοποίηση του αλλά και στις σχολικές του επιδόσεις, ενώ το σχολείο διαδραματίζει δευτερεύοντα ρόλο στην διάπλαση του Eγώ των μαθητών, έχοντας ,όμως, άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές συνέπειες στην ψυχοσύνθεση του ατόμου. Οι ενδοατομικοί παράγοντες (νοητική κατάσταση, κίνητρα κ.α.) και οι εξωτερικοί παράγοντες (εκπαιδευτικοί, ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο) παίζουν σημαντικό ρόλο στη γνωστική αλλά και στην κοινωνική εξέλιξη του μαθητή.
Στο τρίτο κεφάλαιο παρατίθενται οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του φινλανδικού συστήματος από την μεταπολεμική περίοδο έως και σήμερα, αλλά συνάμα καταγράφονται και οι τρείς σημαίνουσες φάσεις της εκπαιδευτικής αλλαγής στη Φινλανδία και η καθιέρωση του ενιαίου σχολείο. Μέσω της προώθησης της ίσης εκπαίδευσης για όλους και του προγράμματος ΡISA, κατηγοριοποιούνται οι τέσσερις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος, εστιάζοντας στην ΕΕΚ των εκπαιδευτικών και στην εφαρμογή του Αναλυτικού Προγράμματος Σπουδών.
Στο τέταρτο κεφάλαιο αναλύεται το εκπαιδευτικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο απαρτίζεται από τα εκπαιδευτικά συστήματα της Αγγλίας και της Ουαλίας, της Σκωτίας και της Β. Ιρλανδίας. Τα τρία αυτά εκπαιδευτικά συστήματα έχουν διαφορετική νομική βάση και απαρτίζονται από την Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ιδιαίτερη έμφαση στο κεφάλαιο αυτό αποδίδεται στη VET των εκπαιδευτικών, στην απόκτηση εμπειρίας και των αντίστοιχων διπλωμάτων διδακτικής επάρκειας και στις ατομικές επιμορφωτικές ανάγκες του, οι οποίες διαμορφώνονται από την τροφοδότηση που τους παρέχεται.
Τέλος, ακολουθεί μια συγκριτική προσέγγιση, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, των δύο εκπαιδευτικών συστημάτων στους εξής τομείς: ως προς τη λήψη αποφάσεων, το αναλυτικό πρόγραμμα εκπαίδευσης, την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών και των αντίστοιχων βαθμίδων εκπαίδευσης.
|
Συλλογές
