| Περίληψη |
Οι επιπτώσεις της σύγχρονης θεραπείας της νόσου Hodgkin στα παιδιά όσον αφορά την ανάπτυξη, το τελικό ανάστημα και τη λειτουργία των γονάδων ερευνήθηκαν σε παιδιατρικούς ασθενείς που έλαβαν θεραπεία κατά το πρωτόκολλο MDP (χημειοθεραπεία αποτελούμενη από έξι κύκλους δοξορουβικίνης, προκαρβαζίδης, πρεδνιζόνης, βινκριστίνης και κυκλοφωσφαμίδης, ακτινοθεραπεία ή συνδυασμό και των δύο (ΧΘ+ΑΘ). Για την ανάλυση της σε μήκος αύξησης και του τελικού αναστήματος, εξετάστηκε ένας πληθυσμός 80 ασθενών (54 αγόρια), ηλικίας μικρότερης των 14 χρόνων κατά τη διάγνωση, με ιστολογικά επιβεβαιωμένη νόσο Hodgkin. Η διάμεση ηλικία κατά τη διάγνωση ήταν 9.7 χρόνια (εύρος, 2.4 έως 14.0 χρόνια). Οι ασθενείς έλαβαν θεραπεία με ΑΘ (11), ΧΘ (23) ή ΧΘ+ΑΘ (46). Το ύψος μετρήθηκε στη διάγνωση, στο τέλος της θεραπείας, ένα, δύο και τρία χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας και με την ολοκλήρωση της ανάπτυξης. Για την ανάλυση των αποτελεσμάτων, οι μετρήσεις μετατράπηκαν σε εκατοστιαίες θέσεις και πηλίκο σταθερών αποκλίσεων (SDS) του ύψους. Η λειτουργία των γονάδων μελετήθηκε σε 65 ασθενείς (36 αγόρια) με λέμφωμα Hodgkin σε πλήρη ύφεση μετά από θεραπεία με ΑΘ (13), ΧΘ (9) ή ΧΘ+ΑΘ (43). Η διάμεση ηλικία κατά τη διάγνωση ήταν 13.1 χρόνια (εύρος, 2.4 έως 22.6 χρόνια) και η διάμεση ηλικία κατά τον επανέλεγχο ήταν 22.6 χρόνια (εύρος, 15.1 έως 33.7 χρόνια), που ήταν 6.7 χρόνια (εύρος, 2.0 έως 19.8 χρόνια) μετά το τέλος της θεραπείας. Για την ανάλυση της λειτουργίας των γονάδων, οι ασθενείς χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: Ομάδα Α: ασθενείς που έλαβαν μόνο ΑΘ η οποία δεν περιελάμβανε την πύελο (8 κορίτσια, 5 αγόρια); Ομάδα Β : ασθενείς που έλαβαν ΧΘ και όχι ΑΘ στην πύελο (15 κορίτσια, 25 αγόρια); Ομάδα Γ: ασθενείς που έλαβαν ΧΘ και επίσης ΑΘ στην πύελο (6 κορίτσια, 6 αγόρια). Υπήρξε μία σημαντική μεταβολή του SDS αναστήματος στο τέλος της θεραπείας σε σχέση με τη μέτρηση στη διάγνωση της νόσου και για τις τρεις ομάδες θεραπείας (ΧΘ: -0.24, p=0.012; ΧΘ: +0.09, p=0.027; ΧΘ+ΑΘ: -0.33, p<0.001) Κατά τα τρία χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας ο ρυθμός αύξησης και η μεταβολή του SDS αναστήματος δεν διέφερε μεταξύ των τριών ομάδων. Το τελικό ανάστημα ενήλικα βρέθηκε σαφώς μειωμένο στους ασθενείς που θεραπεύτηκαν με ΧΘ+ΑΘ (-0.41 SDS, p=0.02; n=31). Η μεταβολή στη SDS τελικού αναστήματος ενήλικα που μετρήθηκε στους ασθενείς που έλαβαν ΑΘ ή ΧΘ ήταν -0.36 (p=0.28; n=14) και +0.42 (n=4), αντίστοιχα. Η απώλεια περισσότερων εκατοστιαίων θέσεων τελικού αναστήματος συσχετίστηκε με διάγνωση της νόσου σε μικρότερη ηλικία (p=0.005). Ασθενείς που έλαβαν υψηλότερες δόσεις ΑΘ φαίνεται να έχουν επίσης μεγαλύτερες απώλειες (p=0.08). Το SDS αναστήματος που μετρήθηκε στο τέλος της θεραπείας συσχετίστηκε με το SDS του τελικού αναστήματος (r=0.35, p<0.001). Όλοι οι ασθενείς που μελετήθηκαν για τη λειτουργία των γονάδων προχώρησαν αυτόματα σε εφηβεία χωρίς ορμονική υποκατάσταση και οι ασθενείς βρέθηκαν να έχουν αναπτύξει τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου (στάδιο κατά Tanner IV ή V). Η θυλακιοτρόπος ορμόνη (FSH) του αίματος βρέθηκε παθολογικά αυξημένη σε 0/5, 13/25 και 5/6 και επίσης ο όγκος των όρχεων βρέθηκε μειωμένος σε 1/3, 4/11 και 2/3 άρρενες ασθενείς των Ομάδων Α, Β και Γ, αντίστοιχα. Δυσλειτουργία των κυττάρων Leydig ήταν σπάνια; 89% των ανδρών είχαν φυσιολογικές τιμές ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH) και τεστοστερόνης. Τα επίπεδα των ορμονών FSH και LH ήταν αυξημένα σε 0/8, 3/15 και 2/6 θήλεις των Ομάδων Α, Β και Γ, αντίστοιχα, στην τελευταία τους μέτρηση, υποδηλώνοντας 17% επιπολασμό ωοθηκικής δυσλειτουργίας. Διαδοχικές μετρήσεις σε επτά γυναίκες με αρχικά αυξημένες τιμές FSH/LH έδειξαν ότι σε τέσσερις από αυτές οι τιμές επανήλθαν σε φυσιολογικά όρια. Συνολικά, έξι γυναίκες γέννησαν οκτώ φυσιολογικά μωρά. Συνοψίζοντας, τα παιδιά που λαμβάνουν θεραπεία και έχουν ιαθεί από λέμφωμα Hodgkin με το συνδυασμό ΧΘ+ΑΘ υφίστανται μικρή αλλά σημαντική μείωση της εκατοστιαίας θέσης του τελικού τους αναστήματος. Οι μεγαλύτερες απώλειες παρατηρήθηκαν σε πολύ μικρές ηλικίες και σε παιδιά που έλαβαν υψηλότερες δόσεις ακτινοβολίας. Όσον αφορά τη λειτουργία των γονάδων, η πλειοψηφία των αγοριών που θεραπεύονται με ΧΘ ±ΑΘ παρουσιάζουν δυσλειτουργία των γαμετικών κυττάρων, ενώ η λειτουργία των κυττάρων Leydig παραμένει αναλλοίωτη στους περισσότερους. Στα κορίτσια, αν και παρατηρείται δυσλειτουργία αμέσως μετά το τέλος της θεραπείας, η ωοθηκική λειτουργία παραμένει ή επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα στα περισσότερα από αυτά. Συνεπώς, στις γυναίκες τα αποτελέσματα των ορμονικών ελέγχων άμεσα μετά το τέλος της θεραπείας πιθανόν να μην αντιπροσωπεύουν την απώτερη λειτουργία των ωοθηκών και έτσι δεν πρέπει να κρίνεται η αναπαραγωγική τους ικανότητα από αυτές και μόνο τις μετρήσεις.
|
Συλλογές
