| Περίληψη |
Ο διεγχειρητικός βρογχόσπασμος αποτελεί μία σπάνια, αλλά δυνητικά απειλητική για τη ζωή επιπλοκή κατά την γενική αναισθησία. Αποτελεί την κλινική εκδήλωση της υπεραντιδραστικότητας των αεραγωγών και μπορεί να συμβεί καθ’όλη τη διάρκεια της γενικής αναισθησίας, κυρίως κατά την εισαγωγή και την ενδοτραχειακή διασωλήνωση.1 H συνολική επίπτωση του διεγχειρητικού βρογχόσπασμου έχει υπολογιστεί περίπου στο 0.2%, ενώ σε ασθενείς με άσθμα και χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια αναφέρεται στο 2% -9%.5,6
Μέρος των αλγορίθμων που έχουν δημοσιευτεί για τη θεραπεία του διεγχειρητικού βρογχόσπασμου περιλαμβάνουν τη χρήση του σεβοφλουρανίου και του ισοφλουρανίου για την αύξηση του βάθους αναισθησίας και την επίτευξη βρογχοδιαστολής.1 Δεν προτείνεται η χρήση δεσφλουρανίου, καθώς τα αποτελέσματα σε ανθρώπους και πειραματόζωα είναι περιορισμένα σε αριθμό και αμφιλεγόμενα.
Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να εκτιμήσει την επίδραση των πτητικών αναισθητικών ισοφλουρανίου, σεβοφλουρανίου και δεσφλουρανίου στις αντιστάσεις του αναπνευστικού συστήματος. Οι ασθενείς χωρίς προηγούμενο αναπνευστικό ιστορικό τυχαιοποιήθηκαν σε έξι ομάδες και έλαβαν είτε σεβοφλουράνιο ή ισοφλουράνιο ή δεσφλουράνιο σε συγκεντρώσεις 1 και 1.5 ΜΑC. Για να γίνουν αντιληπτές οι βρογχοδιασταλτικές ιδιότητες κάποιου παράγοντα, αυτός θα πρέπει να χορηγηθεί σε ασθενείς με αυξημένο βρογχικό τόνο. Για το λόγο αυτό η εισαγωγή στην αναισθησία έγινε με τη χορήγηση θειοπεντάλης, παράγοντα που έχει συσχετιστεί με αύξηση του βρογχικού τόνου.35 Οι μετρήσεις έγιναν με τη μέθοδο της τελικο- εισπνεστικής απόφραξης, κάθε 5 λεπτά για χρονικό διάστημα 30 λεπτών. Κλινικά σημαντική μεταβολή θεωρήθηκε η μεταβολή των αντιστάσεων πάνω από 10% σε σχέση με τις αντιστάσεις ελέγχου. Μετρήθηκε η συνολική αντίσταση (Rrs), αλλά και τα τμήματα αυτής, η ελάχιστη (Rmin) και η ελαστική αντίσταση (DRrs).
Αναλύθηκαν συνολικά 53 ασθενείς. Συγκεκριμένα στις ομάδες με 1 MAC συμμετείχαν: στο ισοφλουράνιο 12 ασθενείς, στο σεβοφλουράνιο 11 και στο δεσφλουράνιο 10. Στις ομάδες με 1.5 MAC συμμετείχαν στο ισοφλουράνιο 7 ασθενείς, στο σεβοφλουράνιο 7 και στο δεσφλουράνιο 6. Η τυχαιοποίηση στις ομάδες με υψηλή συγκέντρωση πτητικού διεκόπη πρόωρα, καθώς οι ασθενείς εμφάνισαν ακραία χαμηλές τιμές BIS.
Αφού συσχετίσαμε τη χορήγηση πεντοθάλης με αύξηση του βρογχικού τόνου (p<0.001) καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε ότι το ισοφλουράνιο, το σεβοφλουράνιο, το δεσφλουράνιο σε συγκέντρωση 1 ΜΑC και το ισοφλουράνιο 1.5 MAC προκαλεί σημαντικά κλινική μείωση των αντιστάσεων του αναπνευστικού συστήματος και βρογχοδιαστολή. Διακρίναμε ότι η μείωση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στη μείωση της ελαστικής αντίστασης (DRrs), δηλαδή σε βελτίωση της ανομοιογένειας και των ελαστικών ιδιοτήτων του πνεύμονα. Όποτε και τα τρία πτητικά σε συγκέντρωση 1 MAC, προκαλούν βρογχοδιαστολή.
Αναφορικά, στην ομάδα του σεβοφλουρανίου με συγκέντρωση 1.5 ΜΑC, οι συνολικές αντιστάσεις του αναπνευστικού συστήματος, καθώς και τα τμήματα αυτών δεν επηρεάστηκαν σχεδόν καθόλου. Στην ομάδα του δεσφλουρανίου 1.5 MAC, ενώ οι συνολικές αντιστάσεις του αναπνευστικού συστήματος δεν μεταβάλλονται, έχουμε σημαντικές αντίθετες μεταβολές στις ελάχιστες και ελαστικές αντιστάσεις. Παρατηρήθηκε κλινικά σημαντική αύξηση της ελάχιστης αντίστασης ενώ συγχρόνως η ελαστική αντίσταση εμφάνισε πολύ σημαντική μείωση. Η αύξηση της ελάχιστης αντίστασης αποδόθηκε στην αύξηση της πυκνότητας του μίγματος αερίων, ενώ αξίζει να τονίσουμε ότι και εδώ μάλλον βελτιώθηκε η ανομοιογένεια και οι ελαστικές ιδιότητες του πνεύμονα.
Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ότι και οι τρεις πτητικοί παράγοντες σε συγκέντρωση 1 MAC, την συγκέντρωση που χρησιμοποιούμε κατά κύριο λόγο στην κλινική μας πράξη, προκαλούν βρογχοδιαστολή και αποτελούν όπλο στη φαρέτρα μας για την αντιμετώπιση του βρογχόσπαμου. Ασφαλή αποτελέσματα δεν μπορούμε να έχουμε για υψηλότερες συγκεντρώσεις. Η χρήση του δεσφλουρανίου, σε υψηλότερες συγκεντρώσεις της 1 MAC θα πρέπει μάλλον να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή και ίσως να αποφεύγεται σε ασθενείς με οξύ ή χρόνιο αναπνευστικό νόσημα, και κυρίως σε παιδιά.
Μελλοντικές μελέτες πρέπει να προσανατολιστούν στην επίδραση των πτητικών αναισθητικών φαρμάκων σε ασθενείς με υπεραντιδραστικούς αεραγωγούς και ωφέλιμο θα ήταν να διευκρινιστεί εάν αυτοί οι παράγοντες έχουν χρονοεξαρτώμενη δράση και παράταση της δράσης του μετά τη διακοπή χορήγηση τους.
|
Συλλογές
