| Περίληψη |
Εισαγωγή:
Το νευροβλάστωμα είναι ένας εμβρυϊκός όγκος του περιφερικού συμπαθητικού νευρικού συστήματος και αποτελεί τον συχνότερο εξωκράνιο συμπαγή όγκο της παιδικής ηλικίας, καταλαμβάνοντας το 8% των νεοπλασιών και το 15% των θανάτων από καρκίνο στα παιδιά. Οι εκδηλώσεις του νευροβλαστώματος ποικίλουν ανάλογα με τη θέση του όγκου και την παρουσία ή όχι παρανεοπλασματικών συνδρόμων, ενώ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών των νευροενδοκρινών όγκων αποτελούν η πρώιμη ηλικία έναρξης, η υψηλή συχνότητα μεταστατικής νόσου κατά τη διάγνωση και η τάση για αυτόματη ίαση στη βρεφική ηλικία. Η ηλικία του ασθενούς, το στάδιο του όγκου σύμφωνα με τα συστήματα σταδιοποίησης INRG και ΙΝSS, η ιστοπαθολογική ταξινόμηση και η ενίσχυση του ογκογονιδίου MYCN είναι οι πιο τεκμηριωμένοι προγνωστικοί δείκτες. Παρά ταύτα αρκετές νέες γονιδιακές βλάβες έχουν εντοπιστεί σε σποραδικά και οικογενή περιστατικά νευροβλαστώματος που δείχνουν συσχέτιση με δυσμενή έκβαση. Όσον αφορά την έκβαση των παιδιών με νευροβλάστωμα, παρουσιάζει μεγάλη ετερογένεια, που κυμαίνεται από πλήρη ίαση σε ένα ποσοστό 5ετούς επιβίωσης πάνω από 90% σε ασθενείς με νόσο χαμηλού κινδύνου, έως λιγότερο από 50% 5ετούς επιβίωσης, σε ασθενείς με νόσο υψηλού κινδύνου, οι οποίοι πιθανώς να παρουσιάσουν ανθεκτικότητα ακόμα και σε υψηλές δόσεις χημειοθεραπευτικών σχημάτων. Επομένως, απαιτείται ταυτοποίηση νέων στόχων αλλά και νέων ανοσοθεραπευτικών προσεγγίσεων, για τη βελτίωση της επιβίωσης των ασθενών που ανήκουν σε κατηγορίες υψηλού κινδύνου.
Σκοπός:
Σκοπός της μελέτης είναι η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με τα νεότερα δεδομένα στην ταξινόμηση και θεραπεία των ασθενών με νευροβλάστωμα. Παράλληλα, θα γίνει αναδρομική καταγραφή των παιδιών με νευροβλάστωμα στην Κλινική Αιματολογίας-Ογκολογίας Παίδων ΠαΓΝΗ για τα έτη 1999-2021 με σκοπό να αποτυπωθεί η εμπειρία ενός κέντρου στην κλινική πράξη και να συσχετιστούν τα δημογραφικά και κλινικά δεδομένα, τα διαθέσιμα ιστολογικά και μοριακά στοιχεία του εκάστοτε όγκου αλλά και δεδομένα που αφορούν το βιολογικό υπόστρωμα της νόσου, τη διάγνωση, τη διάκριση ομάδων κινδύνου, τη σταδιοποίηση, τη θεραπεία και την τελική έκβαση των ασθενών σε σχέση και με τη διεθνή εμπειρία την χρονική περίοδο αυτή.
Μεθοδολογία:
Η ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας διενεργήθηκε στη βάση δεδομένων Pubmed και χρησιμοποιήθηκαν άρθρα κατά κύριο λόγο των τελευταίων 10 ετών. Μελετήθηκαν αναδρομικά όλα τα παιδιά με νευροβλάστωμα, τα οποία διαγνώστηκαν, νοσηλεύτηκαν και παρακολουθούνται στην Κλινική Αιματολογίας-Ογκολογίας Παίδων ΠαΓΝΗ από το 1999 έως το 2021. Τα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν, αντλήθηκαν από τους ιατρικούς φακέλους των ασθενών και αναζητήθηκαν όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες για τα επιδημιολογικά και κλινικά χαρακτηριστικά των ασθενών, η θέση της πρωτοπαθούς εστίας και οι μεταστατικές εντοπίσεις, το αποτέλεσμα της βιοψίας, αποτελέσματα εργαστηριακών και κυτταρογενετικών εξετάσεων όπου ήταν διαθέσιμα, καθώς και το είδος της θεραπείας (με βάση το τρέχον θεραπευτικό πρωτόκολλο κατά την περίοδο νοσηλείας του) και η έκβαση της νόσου.
Αποτελέσματα: Κατά το χρονικό διάστημα της παρούσας καταγραφής, δηλαδή από το 1999 έως το 2021, διαγνώστηκαν στην Κλινική Αιματολογίας-Ογκολογίας Παίδων ΠαΓΝΗ 28 ασθενείς με νευροβλάστωμα, με διάμεση ηλικία διάγνωσης τους 28 μήνες, ενώ όσον αφορά την κατανομή φύλου, τα αγόρια υπερτερούσαν σε σχέση με τα κορίτσια, με αναλογία 2,1/1. Η συχνότερη θέση της πρωτοπαθούς εστίας ήταν το επινεφρίδιο, ενώ στην κλινική παρουσίαση της νόσου, οι περισσότεροι ασθενείς ήταν ασυμπτωματικοί κατά τη διάγνωση. Μεταστατική νόσο στη διάγνωση είχαν 15 από τα 28 παιδιά (53,5%), με συχνότερη θέση μεταστάσεων να είναι τα οστά (75%), ενώ ακολουθούν σε συχνότητα μεταστάσεις σε μυελό των οστών, ήπαρ, πνεύμονες και απομακρυσμένοι λεμφαδένες. Υποτροπή εμφάνισαν 8 παιδιά (28,5%), εκ των οποίων τα 5 κατέληξαν. Στους ασθενείς με νευροβλάστωμα, στατιστικά σημαντικός δυσμενής προγνωστικός παράγοντας για υποτροπή βρέθηκε να είναι το στάδιο νόσου, η ηλικία διάγνωσης >18 μήνες, τα δυσμενή ιστολογικά χαρακτηριστικά σύμφωνα με την κατάταξη INPC, η αυξημένη φερριτίνη και LDH ορού και η περίσσεια του χρωμοσώματος 17q (p<0,05). Από τους 5 ασθενείς οι οποίοι κατέληξαν, όλοι είχαν προηγουμένως εμφανίσει υποτροπή, ήταν σε νόσο σταδίου Μ, είχαν δυσμενή ιστολογικά χαρακτηριστικά και φαρμακοανθεκτικά νευροβλαστώματα πολύ υψηλού κινδύνου.
Συμπεράσματα: Από τα αποτελέσματα της αναδρομικής μελέτης, αρκετά συμφωνούν με τα δεδομένα της βιβλιογραφίας, ενώ οι διαφορές που υπάρχουν οφείλονται, αφενός στο μικρό δείγμα ασθενών και αφετέρου στην ιατρική εξέλιξη και στις αλλαγές στα θεραπευτικά πρωτόκολλα, που έχουν επέλθει τα τελευταία χρόνια. Η συνέχιση της καταγραφής των παιδιών με νευροβλάστωμα θα είναι πολύ σημαντική ώστε να οδηγήσει σε ασφαλέστερα αποτελέσματα. Παρά τα βήματα που έχουν γίνει τις τελευταίες δυο δεκαετίες, στην αντιμετώπιση του νευροβλαστώματος, η πρόγνωση σε παιδιά με νόσο αυξημένου κινδύνου παραμένει δυσμενής. Στόχος λοιπόν, είναι η ανεύρεση νέων θεραπευτικών προσεγγίσεων, με στοχευμένες μοριακές θεραπείες αλλά και νέα ανοσοθεραπευτικά σχήματα, τα οποία να ενσωματωθούν στα υπάρχοντα πρωτόκολλα θεραπείας, ώστε να βελτιωθεί το ποσοστό επιβίωσης των ασθενών εκείνων που ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου.
|
Αναζήτηση
