| Περίληψη |
Γενικά: Η οξεία μέση ωτίτιδα (ΟΜΩ) συγκαταλέγεται στα πιο συχνά νοσήματα του παιδιατρικού πληθυσμού, και παρά το γεγονός πως στα νεογνά και τα μικρά βρέφη είναι σπανιότερη, μπορεί εντούτοις να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές. Η παθογένειά της είναι πολυπαραγοντική και λίγα είναι γνωστά για τα διάφορα στάδια της ανοσιακής αντίδρασης του ανώριμου ξενιστή στους παθογόνους μικροοργανισμούς του μέσου ωτός. Οι κυτταροκίνες έχουν κυρίαρχο ρόλο ως υποκινητές, διαμεσολαβητές και ρυθμιστές της τοπικής φλεγμονής, ενώ στην πρόσφατη βιβλιογραφία πληθαίνουν οι αναφορές εμπλοκής τους στη φλεγμονή του μέσου ωτός.
Σκοπός: Στην παρούσα μελέτη ερευνάται κατά πόσο η γενετική προδιάθεση της ανοσολογικής απάντησης του ξενιστή επηρεάζει την ευπάθεια, τη βαρύτητα, την υποτροπή και την έκβαση των επεισοδίων ΟΜΩ, μελετώντας την ευπρόσβλητη ηλικιακή ομάδα των νεογνών και των πολύ μικρών βρεφών. Για το σκοπό αυτό επιλέχτηκαν μονονουκλεοτιδικοί πολυμορφισμοί προφλεγμονωδών και αντιφλεγμονωδών κυτταροκινών: IL6 (-174 G—C), IL10 (-1082 G->A, -819 C->T, -592 C-A), TNFa (-308 G-A), INFy (+874 A->T), TGFβI (codon 10C-T και codon 25 G-C).
Μεθοδολογία: Στη μελέτη συμπεριλήφθησαν νεογνά και μικρά βρέφη που νοσηλεύονταν με ΟΜΩ στις παιδιατρικές κλινικές του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου και Βενιζελείου Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου στη διάρκεια των ετών 2005-2006. Για κάθε βρέφος καταγραφόταν πλήρες ιστορικό και η διάρκεια παρακολούθησης ήταν τρία έτη. Οι πολυμορφισμοί των γονιδίων των κυτταροκινών προσδιορίζονταν με τη μέθοδο της αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης (PCR). Μελετήθηκαν κλινικές παράμετροι που καθορίζουν τη βαρύτητα και χρονιότητα της νόσου, καθώς και η συχνότητα των γενετικών πολυμορφισμών ως προς τις μεταβλητές ευπάθειας, σοβαρότητας των εκδηλώσεων, επιπλοκών, υποτροπών και μακροχρόνιας έκβασης της ωτίτιδας. Οι «συγχυτικοί» παράγοντες (confounders) που μελετήθηκαν ήταν το φύλο, η ατοπία, το παθητικό κάπνισμα, το μέγεθος της οικογένειας, ο μητρικός θηλασμός, το θετικό οικογενειακό ιστορικό ΟΜΩ και θετικό οικογενειακό ιστορικό ατοπίας. Αποτελέσματα: Στη μελέτη συμπεριελήφθησαν 96 βρέφη, 58 (60.4%) ήταν αγόρια, μέση τιμή ηλικίας ήταν 2.4 μήνες (εύρος 0.6 - 7.92 μήνες), 52 (54%) βρέφη ήταν μικρότερα των 3 μηνών. Μετά το τέλος της παρακολούθησης, 81 (84.4%) βρέφη παρουσίασαν υποτροπές. Αυξημένα ποσοστά υποτροπών παρατηρήθηκαν σε βρέφη με γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση (p=0.01), με ιστορικό ατοπίας (p=0.01) και με θετικό οικογενειακό ιστορικό ευπάθειας στις ωτίτιδες (p=0.02). Τα αλληλόμορφα IL10 (-1082) A και ΤΟ¥β1 (codon 10) Τ βρέθηκαν συχνότερα σε παιδιά με μεγαλύτερη ηλικία έναρξης επεισοδίων ΟΜΩ (p=0.007 και p=0.039, αντίστοιχα). Σε σχέση με την ύπαρξη μόνο των μείζονων αλληλίων (wild type), η φορεία των εναλλακτικών αλληλίων στους γονότυπους IL10 (-592 C-A, -819 C-T, -1082 G—A) και ΤΟΓβΙ (codon 10 C-T) βρέθηκε να σχετίζεται με τον αριθμό των υποτροπών ΟΜΩ (p<0.0001, p<0.0001, p<0.0001, και p=0.002) και με αυξημένο κίνδυνο τοποθέτησης σωληνίσκων αερισμού (p=0.021, p=0.021, p=0.036, και p=0.049, αντιστοίχως). Οι θετικές συσχετίσεις επιβεβαιώθηκαν για την ηλικία έναρξης και τις υποτροπές ΟΜΩ και μετά την εφαρμογή πολυπαραγοντικού μοντέλου παλινδρόμησης. Συμπεράσματα: Τα ευρήματα της μελέτης μας υποδεικνύουν την εμπλοκή των γενετικών πολυμορφισμών των αντιφλεγμονωδών IL10 και TGFβ1 κυτταροκινών
με την ηλικία έναρξης, τον αριθμό των επεισοδίων ΟΜΩ και την τοποθέτηση σωληνίσκων αερισμού. Τα στοιχεία αυτά επεκτείνουν την κατανόηση των μηχανισμών παθογένειας και υποδεικνύουν την ουσιαστική συμμετοχή και ρυθμιστική δραστηριότητα των αντιφλεγμονωδών κυτταροκινών στη φλεγμονή του μέσου ωτός. Η γενετικά καθοριζόμενη εκτροπή τους μπορεί να διαδραματίσει προγνωστικό ρόλο στη ευπάθεια και έκβαση της μέσης ωτίτιδας, ενώ η πρώιμη αναγνώριση των γενετικά ευπαθών νεογνών και βρεφών θα επιτρέψει την εφαρμογή εξατομικευμένων θεραπευτικών πράξεων και λήψη προληπτικών μέτρων.
|
Αναζήτηση
