| Περίληψη |
Εισαγωγή
Αναδρομική μελέτη σύγκρισης κλασικής διαδερμικής και τροποποιημένης συνδυαστικής ανοικτής - διαδερμικής τραρειοστομίας σε νοσηλευόμενους ασθενείς σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Η διαδερμική τραρειοστομία είναι μια μέθοδος που εφαρμόζεται ευρέως στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), σρετικά ασφαλής, ταρεία και πρακτική, ακόμα και από μη ειδικούς με μικρό ποσοστό επιπλοκών συγκρινόμενη με την κλασική ρειρουργική ανοικτή τραρειοστομία. Η διαδερμική τραρειοστομία δεν είναι ασφαλέστερη, ούτε έρει μικρότερο ποσοστό επιπλοκών από την ανοικτή. Είναι όμως ταρύτερη και απλούστερη και μπορεί να γίνει από μη εξειδικευμένους ρειρουργούς.
Η σύγκριση της αποτελεσματικότητας της μεθόδου αυτής, από την υπάρρουσα βιβλιογραφία έγινε μεταξύ πολλλών διαφορετικών τερνικών της διαδερμικής τραρειοστομίας (όπως Griggs, Ciaglia, Percutwist κ.τ.λ.) με την κλασική ανοικτή τραρειοστομία. Οπότε είναι λογικό τα αποτελέσματα της σύγκρισης κάθε διαφορετικής τερνικής με τη βασική τερνική της ανοικτής τραρειοστομίας να είναι διαφορετικά.
Τα τελευταία ρρόνια στη Μονάδα Εντατικής του Βενιζελείου Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου (ΒΓΝΗ) ρρησιμοποιείται μια νέα ρειρουργική τερνική που συνδυάζει τη μέθοδο της ανοικτής και της διαδερμικής τραρειοστομίας, η οποία για λόγους συντομίας θα ονομάζεται «συνδυαστική ή combined ». Σκοπός
Ο σκοπός της παρούσας μεταπτυριακής εργασίας είναι η αναδρομική μελέτη σύγκρισης κλασικής διαδερμικής και τροποποιημένης συνδυαστικής ανοικτής - διαδερμικής τραρειοστομίας σε νοσηλευόμενους ασθενείς σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Μέθοδος και υλικό
Στη διαδερμική τραρειοστομία, η οποία εφαρμόστηκε στην παρούσα μελέτη, ρρησιμοποιήσαμε μόνο ένα είδος διαδερμικής τραρειοστομίας και συγκεκριμένα την τερνική του μονού διαστολέα, η οποία γίνεται στο ρώρο της Εντατικής από το υπάρρον ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Στη μέθοδο αυτή ανευρίσκεται, με βάση την ανατομία του ασθενούς, το σημείο της παρακέντησης και αφού παρακεντείται η τραρεία, στη συνέρεια εισάγεται ένας συρμάτινος οδηγός, ακολουθεί διαστολή με μονό διαστολέα (τύπου Ciaglia ) και εισαγωγή του τελικού τραρειόστομου στην τραρεία.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης τετραετίας διαπιστώσαμε σειρά επιπλοκών, εκ των οποίων οι σημαντικότερες ήταν η εξωτραρειακή τοποθέτηση του σωλήνα, ο πνευμοθώρακας και η διεγρειρητική αιμορραγία.
Στην περίπτωση που υπήρχε σοβαρή επιπλοκή γινόταν μετατροπή της επέμβασης στην κλασική ανοικτή τραχειοστομία, στο χειρουργείο, όπου αποκαλύπτονταν τα ανατομικά στοιχεία της περιοχής και γινόταν υπό άμεση όραση ενδοτραχειακή τοποθέτηση του σωλήνα ή απολίνωση των αιμοφόρων αγγείων. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα να συνδυάσουμε τα θετικά χαρακτηριστικά και των δύο μεθόδων, δηλαδή την απλότητα και την ταχύτητα της διαδερμικής τραχειοστομίας με την ασφάλεια και την ακρίβεια της ανοικτής τραχειοστομίας.
Αφού μελετήθηκε η σχετική βιβλιογραφία, υιοθετήθηκε στο αρχικό στάδιο ένα τμήμα της διαδικασίας της ανοικτής τραχειοστομίας και στο τελικό στάδιο της επέμβασης να γίνεται η παρακέντηση του προσθίου τοιχώματος της τραχείας και η εισαγωγή του τραχειόστομου, όπως εκτελείται στην κλασική διαδερμική, μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν διαστέλεται το δέρμα, αλλά το πρόσθιο τοίχωμα της τραχείας. Κατά την συνδυαστική μέθοδο με ελάχιστα επεμβατική τεχνική (minimally invasive) χρησιμοποιώντας όσο γίνεται λιγότερο τη διαθερμία, παρακάμπτοντας όσο γίνεται τα αγγεία και αποφεύγοντας το τραυματισμό του ισθμού του θυρεοειδούς - προσθίως της τραχείας, ανευρίσκεται επί της τραχείας και ψηλαφάται το διάστημα μεταξύ δευτέρου και τρίτου ημικρικίου. Ακολούθως το σημείο παρακεντείται υπό άμεση όραση και στη συνέχεια εισάγεται ο συρμάτινος οδηγός, ο μονός διαστολέας και τέλος ο τραχειοσωλήνας. Αφού εφαρμόστηκαν λοιπόν οι παραπάνω τεχνικές για μια τετραετία η καθεμία από αυτές αποφασίστηκε να γίνει κλινική μελέτη, με σκοπό τη σύγκριση μεταξύ της διαδερμικής τραχειοστομίας και της συνδυαστικής μεθόδου που συνδυάζει την ανοικτή και διαδερμική τραχειοστομία.
Μελετήθηκαν τα κλινικά αποτελέσματα, οι διεγχειρητικές και απώτερες επιπλοκές των δύο μεθόδων καθώς και η μετεγχειρητική έκβαση των ασθενών. Η μελέτη είναι αναδρομική και αφορά ασθενείς που νοσηλεύθηκαν και τραχειοστομήθηκαν στη ΜΕΘ ΒΓΝΗ τα τελευταία 8 έτη ( 2010-2018 ), βάση κλινικών ενδείξεων. Οι ασθενείς κατανεμήθηκαν σε δύο ομάδες ανάλογα της χειρουργικής πρακτικής της τραχειοστομίας. Τα έτη 2010-2014 σε σύνολο 182 ασθενών, η τραχειοστομία γινόταν διαδερμικά, ενώ τα έτη 2014-2018 σε σύνολο 185 ασθενών γινόταν με την συνδυαστική μέθοδο ανοικτής και διαδερμικής τραχειοστομίας. Καταγράφηκαν δημογραφικά και κλινικά χαρακτηριστικά των ασθενών, αερισμός του ασθενούς προεγχειρητικά και μετεγχειρητικά, διάρκεια της επέμβασης, διεγχειρητικά συμβάματα, απώτερες επιπλοκές, παρακολούθηση και έκβαση 6 μήνες μετά την επέμβαση . Αποτελέσματα-Συμπεράσματα
Από τη στατιστική ανάλυση των δύο ομάδων προκύπτει ότι με τη συνδυαστική
μέθοδο είχαμε^_—λιγότερο διεγχειρητικό χρόνο„_—μικρότερο ποσοστό διεγχειρητικών Μορφοποιήθηκε: Ελληνικά (Ελλάδας)
αιμορραγιών, πνευμοθώρακα, εξωτραχειακής τοποθέτησης του σωλήνα και μείωση της Μορφοπο|ήθηκε: Ελλην|κά (Ελλάδας)
ανάγκης μετατροπής της επέμβασης σε ανοικτή (p value<0,001). Επιπλέον είχαμε μικρότερο ποσοστό μετεγχειρητικής αιμορραγίας και παρόμοια ποσοστά λοιμώξεων του χειρουργικού τραύματος (p value<
<0,001). Επομένως η συνδυαστική μέθοδος φάνηκε να υπερέχει όσον
αφορά τις επιπλοκές σε σύγκριση με την κλασική διαδερμική τραχειοστομία μονού διαστολέα. Επιπρόσθετα έγινε ανάλυση της συσχέτισης των ποσοτικών μεταβλητών για όλο το χρονικό διάστημα της οκταετίας της μελέτης και το κυριότερο εύρημα ήταν ότι ο χρόνος μέχρι την απελευθέρωση από τη μηχανική αναπνοή είναι ζωτικής σημασίας για τη μείωση των λοιμώξεων, έχει αρνητική συσχέτιση με την επιβίωση και θετική συσχέτιση με το χρόνο νοσηλείας.
|
Αναζήτηση
