| Περίληψη |
Εισαγωγή: Ο νευροπαθητικός πόνος, ο οποίος αποτελεί σύμπτωμα και όχι πάθηση, προκύπτει ως
άμεση συνέπεια μια βλάβης ή νόσου η οποία προσβάλει το σωματοαισθητικό σύστημα. Χωρίζεται
σε κεντρικό και σε περιφερικό νευροπαθητικό πόνο, ανάλογα τον εντοπισμό της βλάβης. Σήμερα
υπολογίζεται ότι απασχολεί το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού και είναι συχνότερος σε
ανθρώπους ηλικίας άνω των 50 ετών. Συνηθώς συνυπάρχει με άλλα είδη πόνου, όπως τον
αλγαισθητικό, και αυτές οι καταστάσεις αποτελούν μικτά σύνδρομα. Αυτοί οι ασθενείς
αντιμετωπίζουν διαταραχές ύπνου, άγχος, κατάθλιψη και συνολικά η ποιότητα ζωής τους είναι
επηρεασμένη.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας είναι η αναδρομική μελέτη περιστατικών
με νευροπαθητικό πόνο και η επιμέρους σύγκριση ασθενών με κακοήθεια και μη κακοήθεια, ως
προς τα αίτια, την αγωγή και την έκβαση.
Μεθοδολογία: Πρόκειται για αναδρομική μονοκεντρική μελέτη, η οποία έλαβε χώρα στο Ιατρείο
Πόνου της Αναισθησιολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου
(Π.Α.Γ.Ν.Η.). Για τη συλλογή δεδομένων έγινε μελέτη των ιατρικών φακέλων των ασθενών και
η καταγραφή πραγματοποιήθηκε σε ηλεκτρονική βάση συλλογής δεδομένων. Ως κριτήριο ένταξης
ορίστηκε η παρουσία νευροπαθητικού πόνου. Το συνολικό δείγμα αποτελείται από 120 ασθενείς,
εκ των οποίων οι 60 είχαν κάποια κακοήθεια και οι υπόλοιποι 60 δεν είχαν. O πόνος αξιολογήθηκε
με την κλίμακα αξιολόγησης Visual Analogue Scale-VAS.
Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 64,0±15,1 έτη. Ο πόνος ταξινομήθηκε σε
νευροπαθητικό πόνο (52, 43.3%) και μικτό πόνο (68, 58,7%). Συχνότερη αιτία πόνου ήταν ο
Έρπητας Ζωστήρας (23%) και οι παθήσεις ΣΣ (14%) στη μη κακοήθεια, ενώ στην ομάδα με
κακοήθεια ήταν γυναικολογικοί καρκίνοι και καρκίνοι μαστού (12%) και πνεύμονα (12%). Οι
ομάδες δεν διέφεραν ως προς τα κύρια συμπτώματα με το καύσος και την αλλοδυνία να είναι τα
συχνότερα (n=28, 46,7% και n=14, 23,3%, αντίστοιχα). Η ανατομική κατανομή του πόνου δεν
διέφερε ανάμεσα στις ομάδες, ενώ στο σύνολο συχνότερος αναφέρθηκε στην περιοχή των κάτω
άκρων (46,7%) και την πύελο (32,5%). Οι επιπτώσεις του πόνου στον ύπνο διέφεραν μεταξύ των
ομάδων, με την ομάδα της κακοήθειας να έχει αδυναμία να κοιμηθεί (36,7% vs 16,7%), να
αφυπνίζεται (45% vs 50%), και να λαμβάνει υπνωτικά (5% vs 1,7%) (p<0.017). Ακόμα, το 50,4%
χαρακτηριζόταν από μέτρια ψυχολογική κατάσταση και το 31,3% από κακή, χωρίς τα ποσοστά
να διαφέρουν μεταξύ των ομάδων (p=0.229). Tα φάρμακα της κατηγορίας ΜΣΑΦ ήταν πιο συχνά
στα άτομα χωρίς κακοήθεια (58,3% vs 15,9%, p<0,001). Αντίστροφα, η χρήση αντικαταθλιπτικών
ήταν υψηλότερη στους ασθενείς με κακοήθεια (61,7% vs 28,3%, p<0,001) όπως και η χρήση
αντιεπιληπτικών (91,7% vs 70,0%, p=0,003). Στην κατηγορία των ασθενών χωρίς κακοήθεια δεν
έλαβε κανείς ισχυρά οπιοειδή (p<0,001). Παρατηρήθηκε υψηλή διάμεση τιμή VAS score 10 στα
άτομα με κακοήθεια σε σχέση με τη διάμεση τιμή 8 που καταγράφηκε σε ασθενείς που δεν είχαν κακοήθεια πριν την έναρξη της αγωγής. Οι μεταβολές του VAS score μετά την 1η και 2 η
φαρμακευτική αγωγή στις δύο ομάδες διαμορφώθηκε ως εξής: διάμεση τιμή 7 (κακοήθεια) και
6,5 (μη κακοήθεια) μετά την 1η, και 4 και 3 μετά την 2η αντίστοιχα.
Συμπεράσματα: Τα χαρακτηριστικά του πόνου ποικίλουν σημαντικά χωρίς να υπάρχει
σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ ασθενών με και χωρίς κακοήθεια. Κύριο σύμπτωμα φάνηκε να
είναι το αίσθημα καύσου. Σε ασθενείς με μη κακοήθεια η έναρξη της αγωγής γίνεται με ήπια
αναλγητικά φάρμακα και ακολουθεί προοδευτική κλιμάκωση. Σε αντίθεση με τους ασθενείς με
κακοήθεια όπου η αγωγή χαρακτηρίζεται επιθετική και χορηγούνται πιο ισχυρά φάρμακα, καθώς
το επιτάσσει η επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας τους. Τέλος, ο νευροπαθητικός πόνος
επηρεάζει την ποιότητα του ύπνου, την ψυχολογική κατάσταση και την συνολική ποιότητα ζωής
αυτών των ασθενών.
|
Αναζήτηση
