| Περίληψη |
Το διάφραγμα και οι επικουρικοί αναπνευστικοί μύες (μεσοπλεύριοι, κοιλιακοί, σκαληνοί, στερνοκλειδομαστοειδείς) είναι σκελετικοί μύες, τόσο από εμβρυολογικής και μορφολογικής, όσο και από λειτουργικής πλευράς. Η κυριότερη διαφορά τους από τους υπόλοιπους σκελετικούς μυς είναι ότι απαιτείται η δια βίου συνεχής και επαναλαμβανόμενη σύσπαση τους, επειδή η αναπνοή γίνεται για όλη τη ζωή του ανθρώπου αυτόματα. Αυτή η συνεχής, ρυθμική δράση των αναπνευστικών μυών είναι ανάλογη της λειτουργίας της καρδιάς και από αυτή την άποψη και αυτοί οι μύες καθιστώνται απαραίτητοι για τη διατήρηση της ζωής. Επιπλέον, οι αναπνευστικοί μύες είναι μοναδικοί και ως προς τη θέση της χαλάρωσής τους. Αυτή η θέση υπαγορεύεται από τις δυνάμεις ελαστικής επαναφοράς των πνευμόνων, καθώς και από την επίδραση της βαρύτητας στις πλευρές και το περιεχόμενο του θώρακα και της κοιλιάς. Η θέσεις χαλάρωσης του διαφράγματος και των επικουρικών αναπνευστικών μυών βρίσκονται σε δυναμική ισορροπία, σαν αποτέλεσμα της επίδρασης των δυνάμεων που προαναφέρθηκαν. Ετσι, η θέση ισορροπίας μπορεί να αλλάξει με τη μεταβολή της θέσης του σώματος, τη νευρική διέγερση των αναπνευστικών μυών, την ύπαρξη κάποιας πάθησης των πνευμόνων και τους ιστούς του θωρακικού τοιχώματος. Οι επικουρικοί μύες φαίνεται πως επηρεάζονται λιγότερο από αυτές τις παραμέτρους συγκριτικά με το διάφραγμα και γιαυτό ευθύνονται η αρχιτεκτονική τους και οι συνδέσεις τους. Η θέση χαλάρωσης των αναπνευστικών μυών επηρεάζει σημαντικά τις λειτουργικές τους δυνατότητες. Ως προς τις μυικές τους ίνες, συγκρινόμενες με αυτές των σκελετικών μυών, οι ίνες των αναπνευστικών μυών έχουν μεγαλύτερη οξειδωτική ικανότητα, πυκνότερο τριχοειδικό δίκτυο, μεγαλύτερη μέγιστη αιματική ροή και μεγαλύτερη αντοχή στην κόπωση. Αυτές οι δομικές και λειτουργικές διαφορές υπαγορεύονται προφανώς από την συχνότητα και την αναγκαιότητα της χρήσης τους. Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσει κανείς αυτές τις ποσοτικές διαφορές, οι αναπνευστικοί μύες είναι σκελετικοί και έχουν τα ίδια βασικά ανατομικά, φυσιολογικά και βιοχημικά χαρακτηριστικά με αυτά των σκελετικών μυών. Ανεπάρκεια της λειτουργίας τους, είτε από παθήσεις των μυικών ινών, είτε από βλάβη των νευρομυικών οδών οδηγούν σε αναπνευστική ανεπάρκεια, η οποία πιο συχνά αναφέρεται ως ανεπάρκεια της αντλίας και μπορεί να απειλήσει τη ζωή. Διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις μπορούν να επηρεάσουν τη λειτουργία των αναπνευστικών μυών με διάφορους παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς, είτε μέσω θωρακοκοιλιακών, νευρομηχανικών ή αντανακλαστικών μηχανισμών, είτε μέσω απώλειας μυϊκής μάζας Ανεπάρκεια της λειτουργίας των αναπνευστικών μυών μετά από χειρουργικές επεμβάσεις, μπορεί να οδηγήσει σε μετεγχειρητικές επιπλοκές, όπως υποαερισμό, υποξία, ατελεκτασία, καθώς και λοιμώξεις, μερικές από τις οποίες μπορεί να αποβούν μοιραίες και για τη ζωή.
|
Η λειτουργία των αναπνευστικών μυών μετά από εφαρμογή νεότερων χειρουργικών τεχνικών όπως λαπαροσκοπική χολικυστιεκτομή
